.....เริ่มเลยนะครับ มีอยู่วันหนึ่งผมไปเดินห้างแถวแคลายเพื่อจะไปซื้อยาระบายนะคับซึ่งนั่งรถเมล์ไป โหพะดีวันนั้นรถติดมากไม่รู้ติดห่าอะไรทั้งๆก็ปวดท้องด้วยรมเมล์ก็ใกล้จะถึงห้างแล้ว แต่ผมขอลงก่อนเพราะไม่ไหวจริงๆหน้าเขียวไปหมดเเล้วก็รีบเดินเพื่อจะข้ามสะพานไปเข้าห้องนําในห้างแต่ไม่ทันการ ผมเหลือบไปเห็นร้านอาหารซึ่งขายสุกี้คนแน่นมาก คนนั่งเต็มโต๊ะไปหมดเสียงช้อนชามดังเช้งชั๊งๆ กินกันอย่างอะเร็ดอร่อยเลย ร้านนั้นซึ่งไม่มีแอร์นะคับ เป็นพัดลมเพดาน ผมก็ขอคนขายเค้าเข้าห้องนํา เค้าก็ใจดีผมก็รีบเดินไปหลังร้านทันทีเจอห้องนําแล้ว แต่ดันมีคนเข้าอยู่ครับเพราะอั้นไม่ไหวแล้วจริงๆผมเลยเดินขึ้นไปชั้น 2 เพราะมันต้องมีห้องนําแน่ๆผมก็กําลังจะผลักประตูเข้าไป ดันมีป้ายติดไว้ว่า(ชํารุด)ซึ่งมันอั้นไม่ไหวแล้วจริงๆ คิดในใจคงไม่เป็นไรหรอกน่า ก็เข้าไปเลยครับพอนั่งก็พรวดพราดๆสนั่นหวั่นไหว ขอบอกว่าไม่มีเป็นก้อนเลย เละๆทั้งนั้น ก็ประมาณเกือบหม้อข้าวปิกนิกได้ สบายตูดจิงๆโล่งก้นเลยครับ พอเสร็จกิจก็ใส่กางเกง แล้วเดินลงมาอย่างมั่นใจ แต่แปลกใจว่าเสียงคนที่กินสุกี้กันอยู่ทําไมเงียบไปพอลงมาชั้นล่าง ผมตกใจมากคนกินสุกี้หายไปไหนกันหมดเห็นแต่เด็กเสริฟมันหมอบอยู่ใต้โต๊ะ ผมก็จะเดินเข้าไปถามเด็กเสริฟ มันก็ตะโกนบอกผมให้หมอบเร็วพี่... ใครไม่รู้แมร่งขี้หล่นมาโดนพัดลม ฟุ้งกระจายลงหม้อสุกี้ ทั้งร้าน คิดในใจขี้กรูเองนี่หว่าซวยแล้วตูผมก็ค่อยๆคลานออกมาแล้วก็เดินไปอย่างหน้าตาเฉย เรื่องก็มีเท่านี้ครับ (นี่เป็นเรื่องจริงที่อายไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง)
ปล. copy เขามานะ ไม่ใช่เรื่องผม
ปล2. ความคิดเห็นที่ 18 >> กรูเจอ
*_* แล้ว ไอ้ตัวต้นเหตุ ทำให้กรูอ๊วกแตกไปตั้งหลายวัน
*_* 
ทำไมมันฮายังงี้วะเนี่ย !!!!!!!!!!!!!!!!!!
