>>
>>>มีตอนจบ 2 แบบนะจ๊ะ..........
>>>
>>>
>>>
>>>+++++ ตอนจบแบบที่ 1 +++++
>>>
>>>ฟูจิโกะได้เผยถึงตอนจบที่ผู้เขียนได้เขียนเอาไว้ก่อนที่จะเสียชีวิตไว้คร่าว
>>>ๆ ว่า .....
>>>
>>>โนบิตะเป็นเด็กที่อ่อนแอที่เป็นโรคร้ายรักษาไม่หาย
>>>และกลายเป็นเจ้าชายนิทรามาเป็นแรมปีแล้ว
>>>ในขณะที่พ่อแม่พี่น้องทุกคนกำลังถอดใจ
>>>
>>>ก็ตัดสินใจที่จะทำให้เขาตื่นขึ้นมาเป็นครั้งสุดท้าย
>>>ในวันที่เขาตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล เขาเห็นคนรู้จักของเขาเกือบทุกคน
>>>ทั้งพ่อ
>>>
>>>แม่ เพื่อน ๆ ต่างมายืนล้อมรอบเตียงของเขา
>>>แต่เขามองไม่เห็นเพื่อนสนิทที่สุดของเขานั่น คือ โดเรมอน ...
>>>เขาจึงถามหา ...แต่คำตอบที่ได้ก็คือ โดเรมอนนั้น
>>>เป็นเพียงแค่เรื่องราวในความฝันของเขา
>>>
>>>ขณะที่เขาหลับเป็นเจ้าชายนิทราเท่านั้น ไม่ได้มีตัวตนอยู่จริง
>>>
>>>เขารู้สึกเสียใจมาก ............
>>>วันรุ่งขึ้นขณะที่โนบิตะนั่งมองออกไปที่นอกหน้าต่าง เขาก็ได้เห็น
>>>ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่ผลัดใบร่วงไปเกือบจะหมดต้นแล้ว
>>>อากาศในตอนนั้นหนาวเย็น
>>>
>>>โนบิตะนั่งถอนใจนึกถึงเรื่องราวของโดเรมอน .....
>>>
>>>ทันทีที่ใบไม้ใบสุดท้ายหลุดร่วงลงจากต้น
>>>
>>>โนบิตะก็หมดลมหายใจจากไป ......................
>>>
>>>
>>>
>>>หมายเหตุ :: ผู้เขียนได้เขียนตอนจบนี้ขณะที่เขาป่วย
>>>
>>>ก่อนที่จะเสียชีวิตในโรงพยาบาล แต่ก็ไม่ได้ลงตีพิมพ์
>>>
>>>เพราะสมาพันธ์การ์ตูนแห่งประเทศญี่ปุ่นให้เหตุผลว่า
มันเศร้าเกินไป
>>>
>>>เด็กๆมีความผูกพันกับโดเรมอนมากทางด้านจิตใจ หากผลสรุปว่า
>>>
>>>โดเรมอนเป็นเพียงความฝันของเด็กไม่สบายคนหนึ่งเท่านั้น
>>>
>>>และสุดท้ายก็เสียชีวิต จะเป็นการทำร้ายจิตใจเด็ก ๆ
>>>มากเกินไป............
>>>
>>>##############################################
>>>
>>>
>>>+++++ ตอนจบแบบที่ 2 +++++
>>>
>>>บ่ายวันหนึ่ง ซึ่งก็เป็นวันธรรมดาเหมือนวันอื่นๆ ทั่วๆไป
>>>
>>>โนบิตะกลับมาจากโรงเรียน และวิ่งขึ้นไปชั้น 2 ไปที่ห้องของเขา
>>>
>>>โดเรมอน อยู่ในห้องนั้น และกำลังนอนอยู่ ซึ่งก็เป็นเหมือนปกติทุกๆวัน
>>>
>>>"เฮ้ !! โดเรมอน ตื่นเถอะแล้วไปเล่นด้วยกัน "
>>>
>>>โนบิตะชวน แต่โดเรมอนก็ยังไม่ตื่น โนบิตะคิดว่า โดเรมอน คงจะเหนื่อย
>>>ปล่อยให้นอนต่อไปดีกว่า
>>>ดังนั้นเขาจึงวิ่งออกไปเล่นข้างนอนกะชิซูกะและเพื่อนคนอื่นๆ 2-3
>>>ชั่วโมงต่อมา โนบิตะก็กลับมาที่บ้านของเขา และโดเรมอนก็ยังคงนอนอยู่
>>>โนบิตะเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่แปลกไป
>>>
>>>"ปกติโดเรมอนไม่นอนนานอย่างนี้นี่นา "
>>>
>>>เขาพยายามจะปลุกโดเรมอน แต่ก็ไม่มีการตอบสนองจากโดเรมอน
>>>โนบิตะเริ่มรู้สึกกลัว และพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะปลุกโดเรมอน
>>>แต่ไม่ว่าโนบิตะจะพยายามทำอย่างไรก็ตาม โดเรมอนก็ไม่ตื่น
>>>ถึงตอนนี้โนบิตะรู้ชัดเจนแล้วว่ามีบางอย่างแปลกไป
>>>ซึ่งสิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน โนบิตะเริ่มร้องไห้
>>>แม้ว่าจะร้องไห้หรือตะโกนร้องอย่างไร เจ้าหุ่นยนต์รูปแมวตัวอ้วน
>>>ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวแต่อย่างไร
>>>
>>>แล้วโนบิตะก็เกิดความคิดขึ้นมา!! เขากระโดดลงไปในลิ้นชักโต๊ะของเขา,
>>>ใช่แล้วค่ะ ไทม์แมชชีนนั่นเอง โนบิตะใช้ ไทม์แมชชีน ไปในอนาคตไปหา
>>>โดเรมี น้องสาวของโดเรมอน โนบิตะไปขอความช่วยเหลือจากโดเรมี
>>>และพาเธอกลับมากับเขากลับมาในปี 1998
>>>
>>>หลังจากนั่ง ไทม์แมชชีน กลับมายัง ปี 1998โดเรมีก็ไปตรวจ ระบบต่างๆ
>>>ในตัวของโดเรมอน
>>>เพื่อตรวจสอบว่ามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับโดเรมอน-พี่ชายของเธอ
>>>หลังจากนั้นไม่นาน โดเรมีก็บอกว่า
>>>
>>>"แบตเตอรี่ของโดเรมอนหมด"
>>>
>>>โนบิตะได้ยินดังนั้นก็โล่งใจ และบอกกับโดเรมีว่า
>>>
>>>"แบตเตอรี่หรือ?? โดเรมอนไม่ได้เสียหายอย่างอื่นใช่ไหม
>>>งั้นจะรีรออะไรอยู่ล่ะ ก็เปลี่ยนแบตเตอรี่ใหม่ให้เขา
>>>และทำให้โดเรมอนตื่นกลับมาเหมือนเดิมสิ" แต่ ..โดเรมี
>>>ส่ายหัวและพูดขึ้นว่า
>>>
>>>"โนบิตะซัง
ฉันควรทำอย่างนั้นเหรอ??"
>>>
>>>"อะ... อะไรนะ โดเรมี เธอหมายความว่ายังไง???"
>>>
>>>โดเรมีตอบว่า"ก็ แบตเตอรี่หลักของ โดเรมอนอยู่ตรงนี้
>>>ใกล้กับกระเป๋าหน้าของเขา และไฟมันหมดแล้ว
>>>ซึ่งแต่เดิมแล้วโดเรมอนจะมีแบตเตอรี่สำรองอยู่ที่หู , แต่ว่าโนบิตะ
>>>ก็อย่างที่รู้ๆกันแหล่ะว่า หูของโดเรมอนถูกหนูแทะกินไป
>>>เมื่อหลายปีมาแล้ว ดังนั้นตอนนี้โดเรมอนก็เลยไม่มีแบตเตอรี่สำรอง"
>>>
>>>"แล้วมันหมายความว่าอย่างไรละ" โนบิตะสงสัย
>>>
>>>"ก็หมายความว่า ถ้าฉันเปลี่ยนแบตเตอรี่ให้โดเรมอน
>>>ความทรงจำทุกอย่างของโดเรมอนก็จะหายไป จากส่วนของหน่วยความจำนะสิ"
>>>
>>>"อะไรนะ?????? "
>>>
>>>"แล้วเธอยังจะให้ฉันเปลี่ยนแบตเตอรี่ให้อย่างนั้นหรือ"
>>>
>>>โนบิตะหลับตาแล้วร้องไห้.... แต่หลังจากนั้นไม่นาน
เขาก็หยุดร้อง
>>>และบอกโดเรมีจังว่า
>>>
>>>"โดเรมี, ขอบคุณนะที่อุตส่าห์มา ฉันจะดูแลโดเรมอนเอง
>>>เธอกลับไปอนาคตเถอะ"
>>>
>>>โดเรมีจังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเพื่อช่วยโนบิตะดี,
>>>เธอเข้าไปกอดโนบิตะเพื่อปลอบใจ และก็กลับไปอนาคต
>>>
>>>หลังจากโดเรมีกลับไป โนบิตะอุ้มโดเรมอนขึ้น
>>>ยกโดเรมอนวางไว้ในตู้ที่นอนของโดเรมอนตามเดิม
>>>
>>>วัน-เวลาผ่านไป........... ปีค.ศ.2010, โนบิตะโตขึ้น
>>>ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เขาเปลี่ยนไป เขาทุ่มเท เรียนอย่างหนัก
>>>ไม่มีการร้องไห้อีกต่อไป และเขาก็มีชีวิตอยู่โดยที่ไม่มีโดเรมอน
>>>เขาได้บอกชิซูกะและทุกๆคนว่า โดเรมอนได้กลับไปสู่อนาคตของเขาแล้ว
>>>และจะไม่สามารถได้พบกับโดเรมอนได้อีกต่อไป
>>>ชิซูกะรู้สึกประทับใจในท่าทางที่เปลี่ยนไปอย่างเหลือเชื่อของโนบิตะซึ่งแตกต่างจากเมื่อ
>>>10 ปีก่อนอย่างสิ้นเชิง พวกเขาตกหลุมรักซึ่งกันและกัน และในที่สุด
>>>ก็ได้แต่งงานกัน... โนบิตะเติบโตเป็นนักวิทยาศาสตร์
>>>เขาได้สร้างห้องของเขาให้กลายเป็นห้องทดลอง
>>>และทุ่มเทศึกษาอย่างหนักในงานของเขาตลอดทั้งวัน
>>>เขาได้บอกชิซูกะว่าไม่ให้เข้ามาในห้องทดลองของเขา
>>>เพราะมีสิ่งที่เป็นอันตรายอยู่มากมาย แต่แล้ววันหนึ่ง
>>>เขากลับเรียกชิซูกะให้เข้าไปในห้องของเขา
>>>ห้องทดลองซึ่งเขาเคยบอกว่าเต็มไปด้วยอันตราย
>>>มันเป็นครั้งแรกที่ชิซูกะได้เข้าไปในห้องของสามีของเธอ
>>>และเมื่อเธอเข้าไป เธอถึงกับตกใจจนพูดไม่ออก.....
>>>เพราะสิ่งที่เธอเห็น.. เพื่อนเก่าของเธอ
>>>ผู้ที่เธอเคยเล่นด้วยในวันเด็ก "โดเรมอน"
>>>
>>>โดเรมอนไม่ได้เคลื่อนไหว มันดูเหมือนว่าเขากำลังหลับ
>>>
>>>"ดูนะชิซูกะ
ฉันจะเสียบปลั๊กเดี๋ยวนี้แหละ.."
>>>
>>>โนบิตะเปิดสวิชส์หลักของโดเรมอน โดเรมอน
>>>ลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว.....
>>>มันเป็นช่วงเวลาสำหรับคำถามที่ทุกคนอยากรู้ว่า
>>>"ผู้ประดิษฐ์โดเรมอน...เป็นใคร" มีคำตอบที่ชัดเจน คนนั้นคือ โนบิตะ
>>>นั่นเอง... โนบิตะเรียนอย่างหนัก และทุ่มเท เพื่อที่จะได้พบ
>>>ได้คุยกับเพื่อนเก่าของเขา "โดเรมอน" อีกครั้งหนึ่ง .............
>>>
>>>ซึ่งในขณะนี้นั้น โนบิตะ ก็เป็นผู้ที่สร้าง โดเรมอนขึ้นมา
>>>เขาได้ค้นพบโครงสร้าง สถาปัตยกรรม และโปรแกรมทั้งหมด
>>>ของหุ่นยนต์ที่เป็นแบบฉบับของโดเรมอน โนบิตะและชิซูกะ ร้องไห้เบาๆ
>>>ด้วยความยินดี.... โดเรมอนลืมตาขึ้นมา... มองไปรอบๆ
>>>และในที่สุดก็พูดขึ้นว่า "โนบิตะ นายทำการบ้านเสร็จรึยัง?"
>>>เมฆสีขาวก็ยังลอยล่องอยู่บนท้องฟ้า เหมือนดังวันก่อน
>>>วัน-เวลาที่พวกเขาได้ร่วมใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน.........
>>
>>
>>##############################################
โดราเอมอนตอน จบ คร้าบ..............
