|
โลกกว้างเกินไป
หรือ
หัวใจเราแคบเกิน
>>
>>วันเวลาที่ผ่านมา ชั่วระยะเวลาหนึ่งของชีวิต
>>ผู้คนมากมายผ่านเข้ามา
>>บางคนผ่านมาเพียงเพื่อจะผ่านไป
>>แต่บางคนกลับไม่เป็นเช่นนั้น..
>>จากคนแปลกหน้ากลายเป็นคนรู้จักคนคุ้นเคย...
>>ล่วงเลยไปถึงกลายเป็นคนรักกัน
>>.........................
>>
>>เวลาเปลี่ยน สถานการณ์เปลี่ยน
>>สถานภาพทางความรู้สึกของเราก็อาจมีการเปลี่ยนแปลงตามไปด้วย
>>บางคนยังคงความเป็นคนแปลกหน้า
>>ยังรักษาระยะห่างของการเป็นคนรู้จัก คนคุ้นเคย หรือ
>>คนรักกันไว้ได้อย่างคงที่...
>>........................
>>
>>บางคน เปลี่ยนแปลงจากคนแปลกหน้า
>>กลายเป็นคนคุ้นเคย...
>>จากคนเคยคุ้น กลายมาเป็น คนรักกัน ..
>>ทำลายระยะห่างของความรู้สึกให้สั้นลงอย่างรู้สึกได้...
>>และเมื่อนั้น เรื่องราวดี ๆ สวยงามทางความรู้สึกจึงเกิดขึ้น ..
>>..........................
>>
>>แต่ในทางกลับกัน..
>>ระยะห่างของบางคน อาจห่างไกลออกไปจนสุดหูสุดตา
>>จากคนเคยรัก คนเคยคุ้น กลายเป็นแค่คนเคยรู้จัก ..
>>กลายเป็นคนแปลกหน้าทางความรู้สึกไป ..
>>.........................
>>
>>แน่นอนว่า ระยะห่างของคนรู้จัก กับ คนรัก ย่อมไม่เท่ากันเป็นแน่..
>>แต่นั่นแหละ ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปได้เสมอ..
>>ฉันเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของเวลา
>>พอกับเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของความรู้สึก..
>>.......................
>>
>>ไม่มีมาตราวัดใด ๆ ที่จะใช้วัดระยะห่างของความรู้สึกได้
>>และระยะห่างในแต่ละสถานภาพทางความรู้สึกในแต่ละคนก็คงจะไม่เท่ากัน..
>>เราระบุชัดไม่ได้ว่า 1 เท่ากับ 1 ในความรู้สึกของอีกคน
>>1 ในความรู้สึกของคนหนึ่ง อาจจะเป็น 100 ในความรู้สึกของอีกคนก็เป็นได้..
>>และในเมื่อการคบหากันเป็นปฏิสัมพันธ์ของคนสองคน
>>เราจึงมองเห็นความไม่ลงตัว เห็นระยะห่างที่ไม่เท่ากันของคนสองคนได้เสมอ..
>>.......................
>>
>>กับคนบางคน เราอยากเป็นมากกว่าคนรู้จัก
>>เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรามันสั้นลง
>>กับคนบางคน เราอยากเป็นน้อยกว่าที่เป็นอยู่
>>เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรายาวไกลออกไป..
>>แต่กลับบางคนเรากลับอยากจะรักษา ระยะห่าง ตรงกลาง ไว้ให้คงที่
>>ไม่ให้ห่างหาย จางหนี หรือ เข้ามาใกล้จนเรารู้สึกอึดอัด..
>>.......................
>>
>>เคยรู้สึกใช่ไหมว่า ..
>>ขณะที่เราเดินเข้าหา บางคนกลับกำลังเดินหนี
>>กับบางคนเรากำลังเดินหนี บางคนกลับเดินตาม...
>>กับบางคนเราก็ต้องการระยะห่างประมาณหนึ่ง ไม่ต้องใกล้มาก
>>แต่ไม่ต้องการห่างหายไปไหน..
>>........................
>>
>>ขณะที่บางคนวิ่งตาม
>>ล้มลุกคลุกคลานและเจ็บปวดกับระยะห่างของอีกคนที่ทิ้งไว้ตรงหน้า
>>และขณะเดียวกันกับที่อีกคนก็วิ่งหนี
>>โดยไม่คิดจะหันกลับมามองความเจ็บปวดของอีกคน
>>อะไรก็เกิดขึ้นได้กับความรู้สึกคน..
>>เหนื่อยแสนเหนื่อย ล้าแสนล้า แต่สุดท้ายก็ยังพยายาม
>>พยายามที่จะยื้อยุดฉุดดึงอยู่เช่นนั้น
>>บางคนปล่อยความรู้สึกของอีกคนไว้บนความห่าง ห่างจนลับตา ..
>>ไม่เคยหันกลับมามองหรือรับรู้ความเป็นไปของอีกคน ..
>>ไม่เคยรับรู้ว่า
>>ระยะห่างที่เขาทิ้งไว้อีกคนมันสร้างความเจ็บปวดได้ประมาณไหน
>>แต่ก็มีบางคนที่เหนื่อยล้ากับระยะห่างที่พยายามรักษาไว้เพียงแค่นั้น
>>ไม่ต้องห่างไป แต่เข้าใกล้กว่านี้ไม่ได้...
>>ต้องการเพียงเส้นขนานที่ไม่มีทางมาบรรจบ
>>...........................
>>
>>การทำลายระยะห่างของคนสองคนอาจไม่ใช่เรื่องยาก
>>แต่ก็ไม่ได้ง่ายดายนักสำหรับอีกหลาย ๆ คน...
>>บางคนพยายามมาเกือบทั้งชีวิต..
>>ระยะห่างที่ว่าก็ยังคงห่างอยู่เช่นเดิม..
>>ขณะที่บางคนอยู่นิ่ง ไม่วิ่งหนี ไม่วิ่งตาม
>>ปล่อยทุกอย่าง! ให้เป็นหน้าที่ของเวลา
>>ไม่เรียกร้องให้เกิดความคาดหวัง
>>ไม่ปล่อยละเลยจนเหมือนชาเฉย...
>>ระยะห่างนั้นกลับขยับเข้ามาใกล้ราวปฏิหารย์
>>........................
>>
>>เอาใจช่วยสำหรับคนที่กำลังพยายามเดินเข้าหา
>>ให้อีกคนหันกลับมามองบ้าง ระยะห่างจะได้สั้นลง พยายามต่อไป
>>เพราะวันหนึ่งคุณอาจรู้สึกว่าความพยายามของคุณมิได้ไร้ค่า
>>ร้องขอสำหรับคนที่กำลังเดินหนี ให้หันกลับมามองความรู้สึกของอีกคนบ้าง
>>.........................
>>
>>เพราะบางทีคุณอาจจะสูญเสียอะไรดี ๆ ไปเพราะระยะห่างที่คุณทิ้งไว้ให้อีกคน
>>เห็นใจกับการรักษาระยะห่างให้คงที่สำหรับบางคน
>>เพราะบางทีมันก็ทรมานมากกว่า การพยายามเดินเข้าใกล้หรือห่างหนี..เสียอีก..
>>.........................
>>
>>แล้วคุณเล่า เคยนึกย้อนกลับมามอง ระยะห่าง
>>ของคุณกับผู้คนรอบตัวกันบ้างไหม..
>>เคยรู้สึกไหมว่า บางที ความห่างไกล กับ ระยะห่างของความรู้สึก
>>กลับเป็นตัวแปรผกผันกัน
>>เคยรู้สึกได้ถึงระยะห่างทั้งที่ตัวอยู่ใกล้ ๆ
>>หรือรู้สึกใกล้กันแล้วทางความรู้สึกทั้งที่ตัวอยู่แสนไกล กันบ้างไหม.???
>>เคยคิดกันบ้างไหมว่า ระหว่างคนพยายามเดินหนี คนที่พยายามเดินตาม
>>และคนที่พยายามยังไงระยะห่างกลับ! เท่าเดิม คนไหนเจ็บปวดไปกว่ากัน ...
>>
>>หรือ
>>
>>อาจเป็นเพราะโลกกว้างเกินไป หรือหัวใจเราแคบเกิน
>>
|
โลกกว้างเกินไป
หรือ
หัวใจเราแคบเกิน
