มีคนเล่าให้ฟังว่าสมัยก่อน คุณพงษ์เทพกระโดนชำนาญ...ศิลปินเพลงเพื่อชีวิต.. แกอยู่ในป่ากับเพื่อน 5 - 6 คน ทุกวันก็จะเปลี่ยนเวรกันล่าสัตว์ป่ามาทำอาหาร
วันหนึ่งเป็นเวรของคุณพงษ์เทพแกก็คว้าปืนยาวสะพายบ่าเดินเข้าป่าไป อาหารโปรดของคุณพงษ์เทพคือแกงเนื้อลิงพอเดินเข้าป่าไปได้สักพักเห็นลิงตัวหนึ่งนั่งอยู่บนต้นไม้หันหลังให้ แกก็รีบยกปืนประทับบ่ายิงเปรี้ยงไปที่ตัวลิง เหตุการณ์แปลกประหลาดได้เกิดขึ้น ปกติลิงพอถูกยิงจะหล่นตุ๊บจากต้นไม้ทันที แต่ลิงตัวนี้นั่งจับกิ่งไม้เฉยไม่หล่นลงมาจะว่ายิงไม่ถูกก็ไม่น่าเป็นไปได้เพราะคุณพงษ์เทพแกยิงปืนแม่น ระยะแค่นี้เป้าใหญ่ขนาดนี้ไม่พลาดแน่นอน ในขณะที่กำลังสงสัยอยู่นั้นลิงตัวที่ถูกยิงร้องโหยหวนเสียงดังมาก ฝูงลิงที่แยกย้ายกันออกหากินอยู่บริเวณใกล้ๆ วิ่งแห่กันเข้ามาหาลิงตัวที่ถูกยิงแล้วร้องโหยหวนเหมือนกันหมด แกตกใจยืนตกตะลึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สักครู่
ลิงตัวที่ถูกยิงโยนวัตถุเล็กๆ สีดำๆ ชิ้นหนึ่งให้กับลิงตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด แล้วก็หล่นตุ๊บลงมาจากต้นไม้ คุณพงษ์เทพรีบวิ่งไปดูลิงถูกยิงเข้าที่หลังทะลุหน้าอกเลือดแดงฉานเต็มตัวคุณพงษ์เทพเห็นแล้วต้องเบือนหน้าหนีลิงที่ตกลงมาเป็นลิงแม่ลูกอ่อนขณะที่ถูกยิงเธอกำลังให้นมลูก ลูกตัวน้อยกำลังดูดนมอย่างมีความสุขทันทีที่ถูกยิงถ้าเป็นลิงตัวอื่นจะหล่นตุ๊บลงจากต้นไม้ แม่ลิงตัวนี้ยังหล่นไม่ได้ยังตายไม่ได้เพราะเธอยังมีภารกิจใหญ่หลวงที่ต้องทำคือรักษาชีวิตลูกน้อยให้พ้นอันตรายเธอกัดฟันโหนกิ่งไม้ไว้แม้จะเจ็บปวดแทบขาดใจมองดูเลือดที่ไหลหยดเป็นทางด้วยความตกใจพยายามรวบรวมพละกำลังที่ยังพอมีเหลือทั้งหมดตะโกนสุดเสียง ร้องเรียกฝูงลิงเข้ามาใกล้ๆ แล้วก็ฝากฝังให้เลี้ยง
ลูกน้อยแทนเธอ หลังจากโยนลูกให้จ่าฝูงแล้วมองดูลูกถูกพาไปจนลับสายตาแล้ว แน่ใจว่าลูกปลอดภัยแล้ว จึงหลับตาแล้วหล่นลงมาตาย คุณพงษ์เทพก้มมองหน้าลิงแล้วร้องไห้เพราะที่เบ้าตาลิงมีหยดน้ำตาใสๆ กำลังไหลริน คุณพงษ์เทพรีบเดินกลับที่พักเอาปืนไปเผาทิ้งไม่ยอมออกล่าสัตว์อีกเลยตลอดชีวิตและภาพความรักที่ยิ่งใหญ่ของแม่ลิงที่มีต่อลูกน้อยเป็นแรงบันดาลใจให้พงษ์เทพแต่งเพลงขึ้นมาเพลงหนึ่งชื่อว่า "ลิงทะโมน" เพื่อยกย่องเชิดชูคุณค่าของความรักที่แม่มีต่อลูก...
แม่นะหรือ... คือผู้สร้าง ทุกสิ่ง อันยิ่งใหญ่ คือผู้รัก ลูกตนกว่าใครใคร คือผู้คอย ห่วงใย ทุกเวลา
คือคนร้อน เมื่อลูกรุ่ม กลุ้มเรื่องทุกข์ คือคนสุข เมื่อลูกนั้นมีหรรษา คือคนปลอบ เมื่อลูกเหงา
เศร้าอุราคือคนคอย ให้เมตตา ลูกทุกคราว เป็นสายฝน คอยช่วยให้ ลูกสดชื่นเป็นผ้าผืน
คอยห่มให้ เพื่อคลายหนาว เป็นกระโถน คอยรับทุกข์ ทุกเรื่องราว เป็นบันได ไต่ดาวลูกก้าวไป
เป็นคุณครู ผู้สอนสั่ง ทุกอย่างหนอเป็นคุณหมอ คอยรักษา จะหาไหน เป็นทุกสิ่ง ทุกอย่างได้ดั่งใจ
จะหาใคร ได้เท่าแม่เหมือนไม่มี สาธยายอย่างไร คงไม่หมด พระคุณแม่ยากแทนทดเหมือนปลดหนี้สิ่งล้ำค่า ใดใด ในปฐพี จะเทียมเท่า คุณแม่นี้ ไม่มีเอย.
"ลิงทะโมน"
