หวัดดีกวางสุดเลิฟ นั่งอ่านเฉยๆมาหลายกระทู้แล้วครับแต่พอดีเห็นบอกว่าจะย้ายคณะก็เลยอยากจะแชร์ประสบการณ์เรื่องนี้หน่อย
จริงๆแล้วพี่ชอบ ถาปัด อะนะแต่ด้วยว่าทางบ้านนี้มาสายช่างกันหมด สุดท้ายก็เลยต้องยอมเลือก วิดวะ ตามใจเค้า ไอ้ปีแรกนี่ก็ยังพอทนนะ เรียนๆไป มีเพื่อนใหม่เลยไม่ได้คิดรัยมาก
แต่พอมาปี 2 นี่ดิเริ่มเซ็งๆ อยากกลับไปวาดๆ ขีดๆเขียนๆ ก็เลยเริ่มทำตัวเหลวไหล ไม่เข้าเรียน ไม่ทำข้อสอบ หวังว่าจะรีไทรย์ จะข้อลาออกก็ไม่ได้ ขี้เกียจทะเละกับที่บ้าน แกล้งให้มัน F ให้เค้าคิดว่าเราเรียนไม่ไหวดีกว่า
ไม่รู้ยังไง เหมือนอาจารย์ที่ปรึกษารู้ แกก็ไม่ยอม ให้มาลง summer เรียน ประมาณว่าฉันไม่ยอมให้แกรีไทรย์ง่ายๆหรอก เออ......
สุดท้าย กลับมาทะเลาะกับที่บ้านว่าจะลาออก ไม่ยอมไปเรียนซะหลายวัน กะว่าเอาวะ ขาดเรียนเยอะไปเลย อาจารย์ดันรู้แกวอีก ไม่ยอมให้ออกง่ายๆ
สุดท้ายเกรดตกๆๆๆๆๆๆ ฮวบๆๆๆๆๆๆๆ F ทีนึง 4-5 ตัวมาตลอด
ทะเลาะๆๆๆๆ กันจนถึงปี 3 เทอม 2 ก็เริ่มจะรู้แล้วว่ายังไงคงต้องเรียนให้จบ ก็เลยเริ่มกลับเข้าห้องเรียน แล้วก็ดันจบก่อนเพื่อนซะอีก ดันว่าโปรเจคถูกใจอาจารย์ แล้วทำเสร็จก่อน ก็เลยออกมาก่อน ฮ่วย
ทุกวันนี้ก็ยังนั่งทำงานในสายวิดวะ แต่ก็ไม่ใช่เครื่องกลซะทีเดียวตามที่เรียนมา
ชีวิตอะนะมันไม่ได้เป็นไปตามที่เราวางแผนเสมอไปหรอก มันมีแนวทางแปลกๆให้เราเห็นอยู่เสมอๆแหละน้องเลิฟ ขึ้นอยู่กับว่าตัวเราเองนี่จะอยู่จะจัดการตัวเองให้มีความสุขกับสิ่งที่เราเจออยู่ตอนนี้ได้ยังไงเท่านั้นเอง
หาเรื่องอื่นมาทำให้ลืมความเศร้าความทุกข์ไป ถึงแม้ประเด๋วประด๋าวก็ยังดี
ส่วนเรื่องอาการผิดปกติทางร่างกายของกวางเอง โดยส่วนตัวแล้ว พี่ไม่รู้นะว่ากวางจัดการกับเรื่องนี้นอกจากการกินยายังไง แต่ถ้าตัวเองยังคิดว่าตัวเองอ่อนแออยู่แบบนี้ คิดว่ายังไงๆมันก็เป็นโรคต้องกินยาเท่านั้น ก็คงบอกได้แค่ว่ากวางก็คงต้องเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ panic ไปเรื่อย
สิ่งที่ควรคิดควรทำก็น่าจะเป็น พยามคิดว่าไม่เป็น พยายามทำสภาพจิตใจให้แข็งแรง เหมือนคนกินเหล้สนะ ถ้ากินๆๆๆ เมาๆๆ แล้วทำตัวให้เป็นคนเมาป้อแป้ มันก็เดินไม่ไหว ล้มอยู่ตรงนั้นแหละ แต่ถ้าฝืนใจคิดว่าไม่เมาๆ พยายามตั้งสติไว้ มันก็ยังคงเดินได้ไปเรื่อยๆ
อย่ามัวจมอยู่กับความคิดว่าเราป่วย ลองหาอะไรทำเล่นดู ออกกำลังกาย เล่นดนตรี เขียนระบายลงสมุดก็ได้
หวังว่าอะไรๆคงดีขึ้นนะสุดเลิฟ