คัดลองมานะจับ
แม่ของผมเคยถามผมว่า
ส่วนไหนของร่างกายที่สำคัญที่สุด
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา
ผมได้ทายสิ่งที่ผมคิดว่ามันเป็นคำตอบที่ถูก
เมื่อตอนผมยังเป็นเด็กเล็ก
ผมเคยคิดว่า
เสียงเป็นสิ่งที่สำคัญมากที่สุดสำหรับเราในฐานะที่เป็นมนุษย์
ดังนั้น ผมจึงบอกว่า "แม่
มันคือ
หู "
แต่แม่บอกว่า "ไม่ใช่จ้ะ
คนจำนวนมาก
หูหนวกแต่ก็ยังอยู่ได้"
ลูกลองคิดดูไปก่อนนะแล้วเร็ว ๆ
นี้แม่จะถามลูกใหม่นะ
หลายปีผ่านไปก่อนที่แม่จะถามผมเรื่องนี้อีกครั้ง
ตั้งแต่ที่ผมทายผิดครั้งแรก
ผมก็พยายามครุ่นคิดหาคำตอบที่ถูกต้องตลอดมา
และในตอนนี้ผมบอกกับแม่ว่า
"แม่ การมองเห็น
สำคัญมากสำหรับทุกๆ คน
ดังนั้นมันต้องเป็นตาของเราแน่เลยที่สำคัญที่สุด"
แม่มองมาที่ผม
และบอกกับผมว่า
"ลูกเรียนรู้ได้เร็วมาก
แต่ว่าคำตอบยังไม่ถูกจ้ะ
เพราะว่า
ยังมีคนมากมายที่ตาบอด
แต่ก็ยังอยู่ได้"
ผมอึ้งไปอีกครั้ง
แต่ผมก็ยังคงพยายามค้นคว้าหาความรู้ต่อมาอีกหลายปี
และแม่ก็ยังคงถามผมอีกหลายครั้ง
และทุกครั้ง คำตอบของแม่ก็คือ
"ไม่ใช่จ้ะ
แต่ลูกก็ฉลาดขึ้นทุก ๆ ครั้งนะจ๊ะลูกรัก"
จนเมื่อปีที่แล้ว
ปู่ของผมตายลง
ทุกคนในบ้านเศร้าใจกันมาก
ทุกคนร้องไห้ แม้แต่พ่อของผมก็ร้องด้วย
ผมจำได้ดีเพราะว่า
มันเป็นเพียงครั้งที่สองที่ผมเห็นพ่อร้องไห้
แม่มองมาที่ผม
ตอนที่เรากล่าวคำอำลาครั้งสุดท้ายต่อคุณปู่
แล้วแม่ก็ถามผมว่า
"ลูกรู้หรือยังส่วนไหนของร่างกายเราสำคัญที่สุด
ลูกรัก ?"
ผมรู้สึกงุนงง ที่แม่ถามผมตอนนี้
ผมคิดตลอดมาว่าคำถามนี้เป็นเกมส์
ระหว่างผมกับแม่
แม่มองเห็นสีหน้ามึนงงของผม
และก็บอกว่า
"คำถามนี้สำคัญมากลูก
มันแสดงให้เห็นความจริงในชีวิตของเรา"
สำหรับอวัยวะต่าง ๆ
ที่ลูกเคยบอกกับแม่ว่าสำคัญในอดีตที่ผ่านมา
และแม่ได้บอกกับลูกว่ามันผิดมาตลอด
พร้อมกันนั้นแม่ก็ได้ยกตัวอย่างให้ลูกฟังว่าทำไมมันถึงผิด
แต่ว่าวันนี้เป็นวันที่ลูกจะได้เรียนบทเรียนที่สำคัญที่สุด
แม่ ก้มลงมองมาที่ผม
ด้วยความรู้สึกลึกซึ้งอย่างที่แม่คนนึงจะทำได้
และแม่ก็พูดว่า
"ลูกรักส่วนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของลูกก็คือ
"บ่า"จ้ะ"
ผมถามแม่ว่า
"เป็นเพราะว่ามันคอยรองรับหัวของเราไว้ใช่มั้ยครับ?"
แม่ตอบว่า "ไม่ใช่จ้ะ
แต่เป็นเพราะว่ามันสามารถรองรับศีรษะของเพื่อนของเราหรือ
คนที่เรารักเมื่อยามที่เค้าร้องไห้"
คนเราทุกคนต้องการบ่าใครซักคน
ไว้คอยซบยามร้องให้ในบางช่วงเวลาของชีวิต
ลูกรักแม่เพียงแต่หวังว่าลูกจะมีเพื่อนและคนรัก
ที่จะมีบ่าพร้อมที่จะให้ลูกซบตอนร้องไห้ยามเมื่อลูกต้องการ
ตรงนั้นเองที่ผมได้รู้ว่า
สิ่งสำคัญที่สุดของร่างกายเรา
คือการไม่เห็นแก่ตัว
และมันคือความรู้สึกร่วมรับรู้กับความเจ็บปวดของคนอื่น
คนเราอาจจะลืม
สิ่งที่คุณพูด.......
คนเราอาจจะลืมสิ่งที่คุณทำ.........
แต่ไม่มีใครลืม
สิ่งที่ทำให้เค้า "รู้สึก" ได้......
ต้นฉบับของ จม.ฉบับนี้มาจาก
ไหนไม่ทราบ
แต่มันจะนำพรประเสริฐมาสู่คนที่เผยแพร่ข้อความนี้ออกไปต่อๆกัน
เพื่อนที่ดีก็เหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า....
คุณไม่ได้เห็นมันตลอดเวลาหรอก
แต่คุณรู้ว่า
พวกเค้าอยู่ที่ตรงนั้นกับคุณตลอดเวลา........
อวัยวะไหน สำคัญที่สุด
