เมื่อวานไปเที่ยวน้ำตกมาค่ะ ไปเที่ยวนครนายก พอดี เพื่อนป๋าตั้งแต่สมัยเรียนเขาเป็น ส.จ. อยู่ที่นั่น เลยแวะไปเยี่ยมด้วย เลยทีเดียว แล้วก็ไปพักที่ รีสอร์ท ที่เพื่อนป๋า เป็นเจ้าของด้วยค่ะ บรรยากาศ สดชื่นม๊าก มาก (ฝนตก)
หลังจากได้ที่พัก ก็ไปที่จังหวัดปราจีนบุรีก่อนค่ะ
แคท ตั้งใจ อยากทำบุญวันเกิด แบบพิเศษ เพราะวันเกิดปีนี้ ไหนๆก็พิเศษกว่าทุกๆปีที่ผ่านมาแล้ว ครบ 2 รอบพอดีเลยอยากทำบุญด้วยการให้อนาคต ค่ะ
พี่ๆหลายคน คงเคยดู วงเวียนชีวิต หลังข่าว ใช่ไหมคะ..ที่เขาถ่ายทอดความเหลื่อมล้ำและเสื่อมทรามของสังคม สะท้อนออกมาให้เห็นว่า ในสังคมเรา ผู้ที่ด้อยโอกาสและถูกหลงลืม มองข้ามกว่าเรา ยังมีอีกมากมาย
พี่ๆ ดูแล้ว รู้สึกอย่างไรกันบ้างคะ?
แคท ตั้งใจ ไว้นานแล้ว(ตั้งแต่เดือนที่แล้ว) ว่าปีนี้มีแต่เรื่องพิเศษ เข้ามาในชีวิต คงใกล้เบญจเพศมังคะ ก็เลย อยากทำอไรๆที่พิเศษขึ้นมาบ้าง
ครอบครัวที่ไปหานี้ อยู่ในเขตอำเภอ กบินทร์บุรี จ.ปราจีนบุรี ค่ะ ครอบครัวนี้ อยู่กัน 3 คน ยาย-หลาน
หลาน คนโตเรียน ช อยู่ ม.3 โรงเรียนวัดใกล้ๆที่พักค่ะ ทุกๆวันตอนพักกลางวันจะต้องกลับมาป้อนข้าว ยายและทำกับข้าวเพื่อให้ทั้งยาย และรีบกลับเอาไปให้น้อง ซึ่ง เรียนอยู่ ป2 โรงเรียนเดียวกัน ทานเป็นอาหารกลางวัน
หลานคนเล็ก ญ เรียนอยู่ ป.2 โรงเรียนเดียวกันกับคนพี่ แต่น้องเขาเอาผลการเรียนมาอวดให้ดู.....โอโห.สอบได้ที่ 1 มาทั้ง 2 เทอม ของ ป.1 เลยค่ะ
คะแนนแต่ละวิชา ดีมากๆเลย น้องเขาบอกว่า โตขึ้น ฝันอยากเป็นพยาบาล เพราะเขาสงสารยาย ที่ต้องพิการ เดินไม่ได้ และตาทั้งสองข้างมองไม่เห็นค่ะ
เขาอยากกลับมารักษายายให้หายดี และอยากช่วยพี่ชายเค๊าบ้าง สงสารพี่ ที่บางวันก็ต้องขาดเรียน เพื่อไปรับจ้างในตลาดหาเงินมาซื้อข้าวในครอบครัวซึ่งรายได้จากการเก็บผักที่ปลูกไว้เป็นหย่อมเล็กๆข้างเพิงที่พัก และรายได้จากการรับจ้างเข็นผักและรับจ้างทั่วไปของ พี่ชายเค๊าได้มา วันละ 65-80 บาท เท่านั้นค่ะ
วันไหนก็ตามที่หาเงินได้มา มากกว่า 100 บาท จะดีใจมากเพราะน้องเขารู้สึกว่ามันมากเหลือเกินที่จะหาได้วันหนึ่งๆ
แต่จากรายได้ของเด็กตัวเล็กๆ เพียงแค่นี้กับ ทั้ง 3 ชีวิตที่ต้องเลี้ยงปากเลี้ยงท้องคงไม่พอแน่ๆค่ะ น้องเขาเล่าให้ฟังทั้งน้ำตาค่ะ เชื่อไหมคะ บางวันถ้า พี่ชายไม่สบายถึงขนาดลุกไปหารับจ้างไม่ไหว วันนั้น ทั้ง 3 คนถึงกับต้องอดกันเลยค่ะ
พวกเขาก็ไม่เข้าใจว่าเขาทำอะไรผิด ถึงต้องมารับชะตากรรมแบบนี้ ถามคุณยายว่าพ่อ-แม่ เด็กๆไปไหนหมด คุณยายท่านก็เล่าไปพร้อมร้องไห้ไป ทำให้แคท อยากร้องไปด้วยเลย...ลูกเขย(พ่อของเด็กคนโต) เลิกกับ แม่ ของเด็กมาหลายปี เพราะมีปัญหา เมาเหล้าอาละวาดเป็นประจำกลับมาก็มีเรื่องตบตีกัน บางครั้งคุณยายเข้าไปห้ามก็โดนทำร้ายไปด้วยก็มี เลยแยกทางกันมาหลายปี สุดท้าย พ่อเด็กถูกรถชนตาย เพราะเมาแล้วเดินข้ามถนน ต่อมาแม่เด็กได้ สามีใหม่ แต่ยิ่งอยู่นานฐานะยิ่งแย่ลง เพราะ สามีใหม่ติดการพนันอย่างหนักที่นา และบ้าน หมดไปในวงพนัน จนต้องมาอาศัยเพิงพักที่นี่อาศัยซุกหัวนอน แล้วก็มีหลาน คนเล็กออกมา ได้ไม่นาน ทั้งคู่ก็เก็บข้าวของบอกว่าจะไปหางานทำ ...ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทั้งสองคน ก็ไม่เคยกลับมาหรือส่งข่าวมาถึงคุณยายอีกเลยค่ะ
ช่วงแรกๆก็ยังมีเพื่อนบ้านที่ใจบุญ แบ่งปันข้าวปลาอาหาร มาให้ ทั้งๆที่ฐานะ ของเพื่อนบ้านก็หาเช้ากินค่ำเหมือนกัน ค่ะ แต่น้ำใจ คนที่นี่ยอดเยี่ยมเลย
เมื่อวานเลยไปทำบุญ ที่ครอบครัวนี้อยู่ถึงที่เลยค่ะ เพราะป๋าเกรงว่า หากเราทำแค่โอนเข้า บ/ช ตามที่มีคนเสนอ เกรงว่าเงินทั้งหลายจะไปไม่ถึงมือคนเหล่านี้นะสิค่ะ เพราะจะต้องมีพวกเหลือบ มาอ้างเป็นค่าใช้จ่ายดำเนินการอะไรก็ไม่รู้
ป๋าเลยบอกว่าถ้าจะทำ ก็ไปให้ถึงมือเลยดีกว่า ก็เลยไปถึงที่จริงๆ ซึงได้บุญเกินคาดค่ะ
เพราะหลานคนโต อยู่ ม.3 ปีนี้ และเขาบอกว่าอยากหาเงินมาจุนเจือครอบครัวและจะส่งน้องเรียนให้ถึงที่สุด ตัวเองคิดว่าคงไม่สามารถเรียนต่อได้แล้ว ..
ป๋าก็เลย โทรหา คุณ สุรกิจ ขาวเมฆ ให้เป็นธุระให้ ซึ่งถ้าน้องเขา จบ ม.3 เมื่อไหร่ ก็ขอให้รับเข้าทำงานในนิคมอุตสาหกรรม กบินทร์บุรี ซึ่งอยู่ไม่ไกล จากที่นี่ และสามารถเดินทางไปกลับได้สะดวก
แต่ก็อีกหลายเดือนนะคะ กว่าจะจบ ม.3 ก็กราบขอบพระคุณ คุณ สุรกิจ ขาวเมฆ ด้วยนะคะ ที่กรุณาสงเคราะห์ ถ้าคุณสุรกิจเห็นภาพ นี้ ที่น้องเขาเข้ามากราบ ทั้งน้ำตา ที่เขาจะได้มีอนาคต ที่ดีขึ้น คงจะปลาบปลื้ม จนกลั้นน้ำตาไม่อยู่เช่นเดียวกับ แคท แน่ๆค่ะ
เมื่อขอตัวกลับระหว่างทางกลับมาที่พักไม่รู้สึกหิวแม้แต่น้อยค่ะ รู้สึกอิ่ม ใจ มาก และรู้สึกมีความสุขที่แท้จริงอย่างบอกไม่ถูกค่ะ
ข้าวของเครื่องใช้ที่เอาไปให้ครอบครัวนี้ บางอย่าง แคทจะทิ้งอยู่แล้ว แต่เชื่อไหมคะ พวกเขาบอกว่าเขาไม่เคยเห็น และไม่คิดว่าจะได้มีโอกาส ได้สัมผัสซะด้วยซ้ำ...อึ้งเลย..นี่แคท เหมือนเป็นคนไม่รู้จักคุณค่าของ ของ ไปเลย...
กลับมาถึงรีสอร์ท ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยค่ะ แต่ป๋าบ่น ว่าเหนื่อย...แต่..พอ ทุ่มกว่าๆก็แว่บ ไปห้อง คาราโอเกะ กับพี่เสธ์ (สจ. เจ้าของรีสอร์ท) เฉยเลย..ฮึ
พอ 3 ทุ่มทำเป็น โทรมาชวน ..ชิ ไม่ไปหรอก...แต่สุดท้ายก็ต้องไป เดินลงมาชั้นล่าง มีห้อง คาราโอเกะด้วยค่ะ เห็นนั่งกิน..โค๊ก...กันอยู่
(อย่านึกว่าไม่เห็น ขวดเบียร์ใต้โต๊ะนะคะ)
ขากลับวันนี้ ตอนเย็นขาเข้ารถติดมากกกกก ค่ะ เสียดายจริงๆ ลืมกล้องไว้ก่อนไปที่บ้านแคท ไม่งั้นจะถ่าย วิว สวยๆ บรรยากาศ สดชื่น ตอนเช้าๆ มาฝากพี่ๆทุกคนค่ะ
งานนี้ ขอขอบพระคุณ พี่เสธ์ สจ. นะค๊ะ กับที่พักที่แสนสะดวก และราคาถูกเป็นพิเศษ (เกรงใจจริงๆค่ะ)
และที่ลืมไม่ได้ คุณ สุรกิจ ขาวเมฆ ผอ. ฝ่าย ของบริษัทเครื่องใช้ไฟฟ้า แห่งหนึ่ง ใน นิคม กบินท์บุรี ค่ะที่ช่วยสงเคราะห์และสานฝันของแคท ให้เป็นไปตามที่หวัง
แต่ที่ลืมไม่ได้ ก็คงเป็น โค เอ้ย คนแก่ ข้างๆเนี่ยค่ะ(เล่นมุขพี่เอมี่ เรา จะ โดนบ้องมั๊ยเนี่ย)
อยากฝากเพลงนี้เป็นคำถามให้พี่นะคะ เพลงของ ปาน ธนพร
ขอบคุณนะคะ
ปล.ทำไมโน๊ตบุค อันนี้ มันพิมพ์ในนี้ ภาษาไทยไม่ได้ล่ะคะ ต้องไปพิมพ์ที่อื่นแล้วก๊อปมาลงก่อน
Happy birth day น๊ะจ๊ะ แคตตี้ และทุกท่านที่เกิดวันนี้ด้วยครับ
เพิ่งกลับจากพาไปทำบุญมา เลยแอบขึ้นมาอวยพรให้
