ผมเกิดในยุค 2521 พ่อแม่ให้เงินไปโรงเรียนวันละบาท อาหารกลางวันที่โรงเรียนถ้วยละบาท สมุดอยู่ในกระเป๋านักเรียน เป็นสมุดพระราชทาน ด้านหลังเป็นรูปคนติดยาเสพติด สตางค์...บางวันก็ไม่ได้เอาไป (ไปหากินกับเพื่อน) วันไหนหากพกไป แม่ก็จะเอายางวงมัดติดกับเสื้อให้ เพื่อไม่ให้ทำหาย บางวันก็แอบหนีมากินข้าวเที่ยงที่บ้าน เพราะบ้านอยู่ติดโรงเรียน ตอนนั้นโรงเรียนมีรั้วไม้ไผ่ กันแค่หมาวิ่งผ่าน

ทุกเช้าตอนผมไปโรงเรียน จะเห็นรถทัวร์รถไฟวิ่งผ่านหรือบางทีก็มีคนภายในหมู่บ้านกลับมาจากกรุงเทพ รถทัวร์จอดด้านข้างศาลาริมทางเพื่อมาส่งผู้โดยสาร ตอนเย็นหลังเลิกเรียนก็เห็นคนเข้ากรุงเทพมายืนรอ ทั้งผู้มาและผู้ส่ง มีรถทัวร์ผ่านหน้าบ้านทุกวัน กรุงเทพ-อุดรธานี แต่ผมไม่เคยรู้ว่า ความรู้สึกของคน ที่เข้ากรุงเทพครั้งแรกเป็นอย่างไร แอบอิจฉาอยู่ในใจลึกๆ แบบเด็กๆ เวลาเห็นเพื่อนๆ หรือเห็นคนที่เขามารอรถอยู่หน้าโรงเรียนเพื่อที่จะไปกรุงเทพ บางครั้งเพื่อนๆ มาเล่าให้ฟัง ผู้คน ตึก รถ ความรุ่งเรืองที่คนบ้านนอกอย่างผมไม่เคยเจอ ผมอยากไปกรุงเทพบ้างจัง แต่ผมจะไปหาใคร ไปทำอะไรที่กรุงเทพ เพราะญาติส่วนมากมีแต่อยู่บ้านนอก ทั้งหมดมันเป็นความคิดแบบเด็ก

จนกระทั่ง ปี 2540 ผมจบ ม.6 มาเรียนต่อมหาวิทยาลัย ผมมีโอกาสเข้ากรุงเทพครั้งแรก รู้สึกตื่นเต้น ตื่นตา ได้เห็นในสิ่งที่ไม่เคยเห็น เป็นความรู้สึกของคนบ้านนอกคนหนึ่ง ที่พกความใฝ่ฝันตั้งแต่เด็กมาเต็มกระเป๋า อยากจะเห็นและอยากจะรู้ อยากมีความรู้สึก เหมือนตอนที่เคยเห็นคนอื่นๆ ไปและมา อยากรับรู้ ถึงความโก้หรู ของสังคมเมืองที่ศิวิไลซ์

สังคมเมืองกรุง บ้านอยู่ติดกัน แต่ไม่รู้จักกัน รถติด มลภาวะพิษ คลองน้ำเสีย ผู้คนค่อนข้างแล้งน้ำใจ เป็นเมืองสวรรค์ (สำหรับคนมีเงินจริงๆ) เป็นเมืองที่คนโง่ (คนไม่รู้) มักจะเป็นเหยื่อของคนฉลาดแกมโกงเสมอ เวลาคนเจ็บคนตาย หากไม่รู้จักกันจริงๆ ก็ไม่มีคนไป นี้คือเมืองที่ผมและใครต่อใครอีกหลายๆคน ใฝ่ฝันตั้งแต่เด็กที่อยากจะเข้ามาและใช้ชีวิตอยู่สักครั้ง

แล้ววันหนึ่ง.......ผมก็เริ่มกลับมามองบ้านนอกอีกครั้ง....บ้านนอก ที่ใครๆ ก็อยากละทิ้ง ความยากจน วัฒนธรรมที่ดีงามเอาไว้ข้างหลัง หมู่บ้านของผม ของเล็กๆน้อยๆ บางอย่างเราไม่จำเป็นต้องซื้อ แบ่งกัน... ใครเจ็บไข้ได้ป่วย บ้านใกล้เรือนเคียงก็ไปเยี่ยม ความอบอุ่นที่สังคมเมืองทุกวันนี้ไม่มี
ตอนนี้ ความใฝ่ฝันของผม อยากกลับไปเห็นผู้คนรอรถเข้ากรุงเทพอีกครั้ง......เบื่อแล้วสังคมเมือง (กรุง) อยากกลับไปใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ แบบพอเพียงกับพ่อแม่ที่บ้านนอก ตื่นเช้าขึ้นมา อยากหายใจให้เต็มปอด หลายสิบปีแล้ว ที่ผมทำความฝันตอนเด็กให้เป็นจริง....เข้ากรุงเทพและใช้ชีวิตอยู่ในเมืองกรุง

และแล้ววันหนึ่ง กาลเวลาและความจริงก็เปิดเผย

กรุงเทพหรือ กรุงเตพ คงไม่เหมาะกับคนบ้านนอกอย่างผมจริงๆ

โดย: ข้าวเหนียว ไข่เจียว   วันที่: 24 Jun 2007 - 17:01

 ความคิดเห็นที่: 1 / 10 : 276519

โดย: ข้าวเหนียว ไข่เจียว

ไม่ทราบว่าตอนนี้ใครหาสมุดพระราชทานได้บ้างครับ ผมจะเก็บไว้เป็นที่ระลึก (สมุดอยู่ในกระเป๋านักเรียน เป็นสมุดพระราชทาน ด้านหลังเป็นรูปคนติดยาเสพติด) ยังจำได้ไหมครับ

 ความคิดเห็นที่: 2 / 10 : 276550

โดย: sunroof

ถูกต้องครับ
พอเกษียณ ทุกคนก็อยากกลับไปอยู่บ้าน
บ้านที่เราทิ้งมันมา นานแสนนาน
นาน....จนเรียนจบ แต่งงาน มีลูก
เลี้ยงลูกจนโต แล้วตัวเองก็แก่
กลับไปอีกที ทุกๆอย่างก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลา
เมื่อหลายปีก่อน เด็กทำงานบ้าน พูดว่า
คนกรุงเทพฯ บ้านไกล้ๆกัน ไม่ค่อยคุยกันเลย

 ความคิดเห็นที่: 3 / 10 : 276562

โดย: เซนท์โซเฟียร์

สมุดพระราชทาน ที่เป็นกระดาษสีน้ำตาล น้ำตาลป่าวครับ

 ความคิดเห็นที่: 4 / 10 : 276569

โดย: JipJeep

สมุดเล่มปกอ่อนเล่นใหญ่ๆหน่อยสีน้ำตาลๆนั่นอ่ะ ถ้าจำไม่ผิด หน้าปกเป็นรูปเด็กนักเรียนรับของจากในหลวงด้วย โอ... คิดทึ้งคิดถึง

โตมาจากบ้านนอกเหมือนกันครับ มาเรียน ทำงาน สร้างครอบครัว อยู่เมืองกรุง คิดถึงบ้านนอกเหมือนกัน แต่กลับไปก็ไม่รู้จะไปทำไรกิน ชีวิตเดินมาทางสายนี้แล้ว คนละแนวกับชีวิตบ้านนอกโดยสิ้นเชิง

เท่าที่ทำได้ก็คงกลับบ้านบ่อยๆ ทุกครั้งที่มีโอกาส แล้วก็ถ้าเป็นไปได้ อยากเก็บตังค์ไว้เยอะๆ แล้วก็กลับไปนั่งกินนอนกินอยู่บ้านนอกอ่ะน่ะ แต่กว่าจะถึงตอนนั้นก็คงแก่พอดี

 ความคิดเห็นที่: 5 / 10 : 276598

โดย: อิด

เกิดไม่ทันอ่ะครับ เป็นยังไงหว่า

 ความคิดเห็นที่: 6 / 10 : 276609

โดย: loong-sawasdee

คนแก่ ขอแจมบ้าง ความคิดนี้มีเหมือนกัน รุ่นลุงยิ่งจะลำบาก บ้านนอกยิ่งกว่า บางวันไปโรงเรียนไม่ได้สักบาท ต่อสู้มา เรียนมา จนได้รับราชการ บัดนี้เกษียณแล้ว อายุ 65 รับบำนาญพอเลี้ยงชีพ เคยอยู่กรุงเทพฯ บางครั้งก็คิดว่าเมืองกรุงมันก็ธรรมดา เปรียบเสมือนถ้าน้ำไม่ลึกปลาก็ตัวไม่ใหญ่ ปลาตัวใหญ่ย่อมอยู่น้ำลึก หรือถ้าคนไม่มากเมืองนั้นก็ไม่ใหญ่ .....ดังนั้นเมืองใหญ่คนก็มาก เมื่อคนมากปัญหาก็ย่อมมากตามไปด้วย คนอยู่เมืองกรุงก็ต่อสู้ไปแบบเมืองกรุง อยู่บ้านนอกก็อยู่แบบบ้านนอก มันคนละแนว
แต่ถ้าไม่มีบ้านนอกก็คงไม่มีเมืองกรุง ป่าก็ล้อมบ้าน บ้านล้อมเมือง เมืองก็ล้อมกรุง

ฝากเจ้าของกระทู้นิดหนึ่ง กรุงเทพฯ ถ้าหมายถึงกรุงเทพมหานคร ละก้อต้องก็มีไปยานน้อยด้วยนะ แล้วก็ขอเชิญแสดงความคิดเห็นกันต่อไป

 ความคิดเห็นที่: 7 / 10 : 276629

โดย: RedZilL@

รุ่นผมเรียกสมุดห้ามขาย ไม่เคยใช้หรอก เรียนรร.ราษฏร์ แต่เพื่อนที่มันเรียนรร.รัฐได้รับแจกกันทั้งนั้น เคยอิจฉานะ ดีจังวุ้ย! ไม่ต้องซื้อด้วย ของเรานี่ซื้อใหม่ทุกปี ใช้ไม่หมดก็ต้องซื้อยกชุด พ่อบ่นประจำ โดนไถเงินบริจาคทุกปี ใครเรียนรร.ในเครือ... คงพอจำกันได้เนาะ

 ความคิดเห็นที่: 8 / 10 : 276652

โดย: M@DMODZ ^ da pirates

บางครั้งก็เบื่อกรุงเทพเหมือนกัน แต่บางครั้งก็ชอบมัน
อยากกลับไปอยู่ต่างจังหวัดเหมือนกัน แต่จะไปทำอะไรกินดีหว่า

 ความคิดเห็นที่: 9 / 10 : 276708

โดย: ทวีรัฐ

แต่ความใฝ่ฝันแต่เด็กผมกลับกันอ่ะ

ผมเกิดและโต จนป่านนี้ ในกรุงเทพฯล้วนๆ
อยากไปใช้ชีวิตบ้านนอกแต่เด็กๆแล้ว

 ความคิดเห็นที่: 10 / 10 : 276716

โดย: กุ้ง01

ผมเกิด2513
บ้านนอกเหมือนกัน
กะว่าจะกลับไปตายที่นั่นแหละครับ..ไม่คิดไรมาก