Close this window

ลองอ่านดูนะ เศร้าจิงๆ รักแท้ดูแลไม่ได้
'แด่สตรีที่มีรัก.. เป็นสรณะแห่งชีวิต'ความคิดเห็นส่วนตัว ต่อบทความ 'แด่สตรีที่มีรัก.. เป็นสรณะแห่งชีวิต'ผมเชื่อว่า พิมไม่ใช้คนแรก และ จะไม่ใช่คนสุดท้ายที่จะเจอเหตุการณ์แบบนี้ หลายๆ คน โหยหา บางสิ่งจากคำว่า 'รัก' ทั้งๆ ที่มีคำรัก 'รัก' อยู่รอบตัวใครบ้างคน เดินทางมายาวไกล เพียงเพราะต้องการหาบางสิ่งที่เรียกว่ารัก แต่ไม่เจอเลยแม้แต่น้อยสุดท้ายนี้ ขอให้ทุกๆคน ที่มีรักอยู่ จงดูแลรักษามันดีๆ เพราะเมือใดก็ตาม ที่เสียมันไปแล้ว ต่อให้คุณร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือดก็ไร้ประโยชน์และท้ายสุดนี้ ขอให้พิม ได้รับรู้ถึงสัมผัสว่า คนข้างหลังทางนี้ทุกๆคน 'รักและคิดถึงพิม เสมอ' อย่างน้อยๆ ก็ผมคนหนึ่งล่ะ ที่ซาบซึ่งต่อสิ่งที่คุณมีในขณะที่หลายๆคน ไม่มีวันสัมผัสมัน'แด่สตรีที่มีรัก...เป็นสรณะแห่งชีวิต' 2005/07/02แด่ผู้ที่จากไป ด้วยอาลัยจากผู้ที่เหลืออยู่ที่ระลึกแด่ผู้เป็นที่รัก...พิธีพระราชทานเพลิงศพ (เป็นกรณีพิเศษ)นางสาวพิรศลัย สุวรรณภักดีวัดโสมนัสวรวิหาร กรุงเทพ จึงนำบางส่วนในทั้งหมดของชีวิตผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ได้รู้จักรัก และจบลงด้วยความรักเผื่อจะเป็นประโยชน์แก่คนอื่นได้บ้างและหากมีประโยชน์ใดๆบ้าง ขออุทิศให้แก่พิม ได้พบความสงบ ณ.สัมปรายภพเทอญ'22 มิถุนายน 2548อีบี อีจอย อีนก อี...เพื่อนรักทุกคน...ฉันขอโทษที่คืนนี้ ฉันเพื่อนแกจะเดินทางไกลโดยไม่ต้องเลี้ยงส่งฉันกลัวเหมือนกันนะแก กลัวจริงๆแต่นึกถึงเวลาที่เหงาแม้กระทั่งจะรายรอบไปด้วยคน คน คน แต่ก็เหงาฉันอยากนอนหลับยาวๆมากกว่าและแล้ววันนี้...ฉันก็ทำอีก ขอโทษที่ผิดสัญญาแต่ครั้งนี้สุดท้ายแล้วจริงๆนะแกรู้มั้ย บางทีที่ต้องนั่งรออยู่ที่บ้านคนเดียว ได้ยินเสียงรถก็ใจเต้น ตึกตักๆ วิ่งมาหน้าบ้าน แต่พอไม่ใช่มัน ใจเ *_* ่ยวเลยโทรหา...มันก็บอกเดี๋ยวกลับ เดี๋ยวกลับ เสียงเพลงดังเลยไม่เหมือนเดิม ฉันรู้ว่ามันเครียดเรื่องบริษัท เรื่องฉัน มันคงคิดว่าเลือกผิดคนแล้วมั้งฉันร้องไห้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมันบอกว่า ถ้าอยู่กับมันแล้วไม่แฮปปี้ จะคิดใหม่ก้ได้นะ เล่นง่ายนะ  *_* เอ๊ยกรรมของผู้หญิงนะแกนะมันเป็นคนแรก และคนเดียวเท่านั้นนะแกนะ แกรู้นี่นา ฉันมีมันเป็นคนแรก และเป็นคนสุดท้ายในชีวิต ไม่เอาอีกแล้วนะ พอแล้วนะแกนะอยากเจอพวกแกจังเลยไปดูหนังเรื่องเฉิ่มมาล่ะ ดูคนเดียวด้วยล่ะ หนังโคตรดีเลยตอนจบฉันร้องไห้ลั่นโรงเลย คนหาตัวกันชิบหายเลยฉันอยากมีความรักดีๆ สะอาดๆเหมือนในหนังบ้างนะเบาะข้างๆว่างเปล่า อยู่ไหนนะ ไม่กล้าโทรหาแต่พอแล้วล่ะมั้งเกมส์โอเวอร์พอแล้วๆๆๆๆๆทุกอย่างของฉันให้ยกกลับไปที่บ้านป้าเตียบ เผาเลยก้อได้พวกทอง เครื่องประดับให้แม่ไว้แต่เมื่อวาน จดหมายถึงแม่อยู้ข้างใต้กำมะหยี่แดงก้นกล่องแกแกะหาให้แม่อ่านด้วยถ้าไม่ถือ...อะไรๆในกล่องยกให้พวกแกนะ เอาไปเหอะเป็นที่ระลึก ระทึกตามใจแก ช่วยใส่ชุดไทยสีครีมวัน'รดน้ำ'แต่งงานให้ด้วย ตอน'รดน้ำ'ศพ ฉันวางในกล่องใต้เตียง ก้มหาใต้เตียงก้อเห็น รียูสนะเนี่ยลาแล้วนะ ลาแล้วฉันเหงา บอกบุ๊งด้วยวาสนาหมดกันเพียงแค่นี้ มีคนอื่นได้เลย จบแล้วอโหสิให้ทุกคนนะ ทุกเรื่อง และขออโหสิด้วยนะทุกคนชาติหน้าขอให้ได้เป็นเพื่อนกับพวกแกอีกนะโลกนี้ไม่มีที่พอสำหรับคนโง่อย่างฉันไดอารี่...มหาสมุทรน้ำตา'...จะว่ายังงัยก้อแล้วแต่...ฉันทนไม่ไหวแล้วการอยู่ด้วยกัน..มันไม่ใช่แค่รัก รู้มั้ยมันต้องเข้าใจ เข้าใจกันรักน่ะรัก รักนะ แต่มันไม่ได้น่ะฉันร้องไห้หามัน มันบอกว่าร้องทำไม เป็นโรคจิตเหรอฉันเหงาจัง ตอนรอมันกลับบ้าน ทำไมมันเหมือนตอนที่ฉันรอพ่อกลับบ้านเลยนะฉันมองเห็นเด็กผู้หญิงจากกระจกสะท้อนมา...เด็กคนเดิมยังรออยู่รอรอรอทนไม่ไหวแล้ว ช่วยด้วย'(หน้านี้มีแต่คราบน้ำตา)'เหงาจัง จะโทรก็ไม่กล้า...กลัวเหมือนดาวหลงฟ้า ที่นางเอกโทร.ๆๆๆๆๆๆๆๆๆทั้งวันแต่โชคดี ที่พระเอกมันคุยแฮะ ไม่ยักกะบอกว่าไม่ต้องโทรบ่อยหรอก ก็เดิมๆนะแหละ เดี๋ยวตอนเย็นก็เจอกันนะแต่อยากโทร.นี่ อยากโทร''ที่ทำงานโคตรเหงาเลย อยู่หน้าห้องเอ็มดีคนเดียวกินข้าวก็ใส่กล่องมากินคนเดียว คิดถึงอีนก อีบี อีจอยจัง เมาธ์แตกใต้คณะเหงาจัง เหงาจัง'จดหมายฉบับสุดท้าย..ใต้กล้องแป้งบนโต๊ะในห้องที่เธอหลับนิรันดร์'ถึงเพื่อนที่วิเศษที่สุด เท่าที่โลกโหดร้ายมอบให้จนโลกไม่ร้ายเกินไป...23 มิ.ย. 48บุ๊งโกรธเรื่องที่พิมโทรหากว่า 50 มิสคอลล์ เพราะกลับบ้านผิดเวลา ด้วยว่าออกไปดูสวนของลูกค้าแถวพระราม 3 พอรับสายก็ร้องไห้ โฮๆๆ ให้กลับบ้านซักที กลัวๆๆ จนครั้งสุดท้าย 23.20น.อยู่บนทางด่วน รับครั้งสุดท้ายบอกว่า จะถึงแล้ว ไม่ต้องโทร.แล้ว เดี๋ยวรถคว่ำ พิมเงียบไป ร้องไห้กระซิกๆ24.00 น.เรากำลังอ่านหนังสือจะนอนแล้ว อีบีเพื่อนที่เตรียมฯ ของพิมโทร.มาบอกว่า พิมเข้าโรงพยาบาลให้แวะรับอีนก ที่ปากทางกม. 7 ด้วย ส่วนบีกับจอย อยู่กับบุ๊งที่โรงพยาบาลแล้ว พิมเข้าโรงพยาบาลด้วย 'อาการเดิม'24 มิ.ย. 254802.00น. เสียชีวิตอย่างสงบ ห้องไอซียู เสียเลือดจากการกรีดข้อมือ และกินยานอนหลับเกินขนาด หัวใจอ่อนแรง และเสียชีวิตในที่สุดจดหมายถึงแม่'...หนูโง่นะแม่ ที่รักไม่เป็น หนูรักแม่ หนูรักแม่ แต่หนูทนไม่ได้แล้ว ไม่ไหว หนูปวดหัว หนูต้องเป็นบ้าแน่เลยแม่ ถ้าบุ๊งมีคนอื่นจริงๆหนูจากเป็นไม่เอาน่ะแม่ จากตายดีกว่า'จดหมายถึงบุ๊ง'...อโหสิให้ด้วยไม่ใช่ความผิดของบุ๊ง ไม่ใช่ความผิดของบุ๊ง บุ๊งเป็นคนดีที่สุดในใจพิมรักบุ๊งนะ รักที่สุด ไม่รักจะแต่งงานด้วยเหรอ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพราะพิม พิมผิด พิมน่ารำคาญ ไม่มีพิมแล้ว ไม่ต้องรำคาญ ไม่ต้องปวดหัวแล้วนะลืมพิมไปเลย ไม่มีพิม ไม่มีพิม บุ๊งไม่เคยรู้จักพิมเลย ลืม ลืม ลืมรักใครก้อรักได้เลย ไม่มีพิม ไม่มีพิม บอกตัวเองไว้นะ ไม่มีพิมทำบุญด้วยกันมาแค่นี้ลืมซะไม่มีพิมทั้งในอดีต ปัจจุบัน อนาคตของบุ๊ง'แผ่นสุดท้ายแปะโพสต์อิทบนกระจก'การกระทำครั้งนี้ ข้าพเจ้า นางสาวพิรศลัย สุวรรณภักดี กระทำลงไปทั้งที่ยังมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนทุกประการ และด้วยความสมัครใจของข้าพเจ้าไม่มีผู้ใดบังคับให้กระทำและกระทำด้วยความเต็มใจเป็นอย่างยิ่งนางสาวพิรศรัย สุวรรณภักดี'เสียชีวิตขณะอายุ 24 ปี กับ9เดือนเต็มพอดี (เกิดวันที่ 24 เสียวันที่ 24) ขออนุญาตตัดทอนบางส่วนจากหนังสือที่ระลึกของพิมที่ทุกคนในชีวิตพิมเขียนไว้อาลัย...ด้วยหัวใจ '...ลูกสาวแม่เป็นความผิดของแม่รึเปล่า ที่ทำให้หนูไม่เคยพบคำว่า 'ผิดหวัง'ก็เพราะความรัก...ที่ทุกคนมีให้หนูป้าเตียบเคยบอกแม่ว่าบางครั้ง แม่ควรฝึกให้หนูรู้จักคำว่า ผิดหวังเสียบ้างแต่....แม่รักหนู...ดาวกับเดือนแม่ยังจะหาให้ได้เลยลูก...ถ้าหนูต้องการหนูรู้ไหม พิรศลัย...แปลว่าอะไร แปลว่า 'สิ่งมีค่าจากสวรรค์'เพราะตอนที่แม่ยังไม่รู้ตัวว่าท้อง แม่ฝันว่า....แม่ไปพบผู้หญิงคนนึง..เธอพาแม่เดินเล่นไปรอบๆสถานที่นั้นสวยงามมาก มีบึงน้ำสีใสสะอาด มีดวงจันทร์เย็นตาผู้หญิงคนนั้นก็สวยมาก สวยมากจริงๆ แม่มองหน้าเธอแล้วตอนนั้นในใจแม่ก็คิดคำหนึ่งขึ้นมา คำนั้นคือคำว่า 'นางฟ้า'และวินาทีนั้น เธอยื่นดวงแก้วใสสีสุกใส มาใส่มือแม่ เธอยิ้ม...และพูดว่า 'เรา'จากนั้นแม่รู้สึกเย็นท้องน้อย เหมือนการตกจากที่สูงจากนั้นแม่ก็ท้องหนู...''...เคยมีหมอดูหลายคนบอกว่า หนูจะอายุไม่ยืนเพราะมาจากที่สูงเกินไป แต่แม่ไม่เชื่อ...แม่รู้แต่ว่า ถ้าหนูเป็นคนดี ความดีจะรักษาตัวหนู''สุดท้าย ลูกสาวแม่ก็จากไปจริงๆแม่ไม่มีน้ำตาเลยจ้ะลูก...แม่ไม่ร้องไห้ต่อหน้าหนูเลยจ้ะไม่ใช่แม่ไม่รักหนูนะลูก แต่แม่เชื่อว่า หนูจากแม่ไป... เพื่อจะกลับไปอยู่ในภพภูมิเดิมที่หนูจากมาอย่างสงบ..สุขตลอดกาลแล้ววันหนึ่ง แม่คงจะได้ไปพบหนูลูกสาวคนสวยที่แม่ภูมิใจเสมอ...และแม่ยอมรับ ในการตัดสินใจของหนูรวมทั้งครั้งสุดท้ายนี้ด้วย...แม่ยอมรับรักที่สุด...ราตรีสวัสดิ์จ้ะ ลูกรัก คนสวยที่สุดของแม่ แม่จ๋า'จากใจผู้ชายคนหนึ่ง'...ตอนนั้นรุ่นพี่ตึกวิทย์ลือกันมากว่า มีน้องใหม่ ม.4 ศิลป์-ฝรั่งเศสคนนึงสวยสุดๆ ตามไปดูซักหน่อยผู้หญิงคนนั้นคือ พิม...ครั้งแรกที่พบพิม ประทับใจมาก แต่ไม่เกี่ยวกับเรื่องสวยจำได้ใช่ไหมว่า...ข้างสนามบาส 5 โมงเย็น....พิมเล่นพนันโกงตังค์บุ๊งไปเกือบสามร้อยแทบจะไม่มีเงินกลับบ้าน ต่อมาเราก็เป็นเพื่อนกัน...(และภูมิใจที่ได้เป็นเพื่อนสนิท กับนางนพมาศปีนั้นเพราะเธอเกาะแขนตลอดตอนลอยกระทง---ยืดไปหลายวัน)''บุ๊งจำทุกคำที่พิมพูดได้นะวันที่เราติดฝน-รถติดสุดๆ-ปีที่แล้วกับเพลง'เสียงที่เธอนั้นไม่ได้ยิน'วันนั้นบุ๊งบอกพิมว่า 'รัก'พิมทำหน้าตลกๆ และบอกบุ๊งว่าเพื่อนกัน มารักกันไม่ได้หรอก...เดี๋ยวจะเสียเพื่อนซะเปล่าๆคบกันมาเกือบสิบปีแล้วบุ๊งบอกว่า เสียเพื่อนก็เจ๋งสิ จะได้แฟนมาแทนไง พิมหัวเราะหลังจากนั้นมา ทุกอย่างในชีวิตเราก็สดใสบุ๊งรักพิมคนที่......ชอบทำหน้าตลกๆ ตอนเจออะไรแปลกๆ...ชอบแล่บลิ้นให้บุ๊งแล้วทำหน้านิ่งๆ เหมือนไม่ได้ทำอะไรทำให้บุ๊งหลุดหัวเราะ...ชอบเอาชีวิตไปคิดตลกๆ...ว่าไหมว่า...ชีวิตของเราสองคนมีอะไรให้จำกันเยอะแยะเลยเนอะก็มันตั้งเกือบ สิบปีแล้วนี่ จำตอนที่บุ๊งเข้าปี 1 ม.รังสิตแล้วต้องมาหาพิมที่เตรียมทุกห้าโมงเย็นได้ไหมที่พิมเรียกบุ๊งว่า ตีนผี อนนั้น เกือบได้เป็นผีทั้งตัวก้อหลายหนส่วนบุ๊งจะไม่ลืมคนสวยของบุ๊ง นางฟ้าน้อยๆของบุ๊งเจ้าหญิงขี้งอนชอบกระทืบเท้าเร่าๆของบุ๊งที่รักของบุ๊งทุกๆอย่างของพิมอยู่ในใจบุ๊งพิมรู้ไหมว่าที่พิมบอกว่า เหงาๆๆๆๆๆๆตอนนี้ บุ๊งเหงาที่สุดเพราะดาวดวงนั้นในใจบุ๊ง...จากไปแล้วพิมรู้ไหมว่าที่พิมว่า กลัวบุ๊งมีคนอื่นพิมรู้มั้ย...ผู้ชายคนนี้...ตื่นขึ้นมากลางดึกเพื่อที่จะหอมแก้มบางๆของภรรยากอดเธอ และสัญญากัยตัวเองว่าจะทนุถนอมเธอเท่าชีวิตแต่วันนี้เธอกลับจากไป...พิมรู้ไหมว่า...วันแต่งงาน...ที่เรารับพระราชทานน้ำสังข์แล้วพิมร้องไห้พิมรู้ไหมว่า...บุ๊งร้องไห้ยิ่งกว่า..ว่าผู้หญิงที่บุ๊งเฝ้าคอยจะปกป้องมาหลายปีในที่สุด..เราก็ได้รักกัน...ตลอดไปพิมรู้ไหมว่า...ที่โทรมาแล้วร้องไห้...บุ๊งไม่ได้โกรธพิมต่บุ๊งเจ็บใจตัวเอง ว่าทำไม...บุ๊งไม่เอาไหนเลยทำให้พิมเอาแต่ร้องไห้ บุ๊งเจ็บใจ และพยายามจะให้พิมมากที่สุดแต่สิ่งที่พิมต้องการ...เวลา...บุ๊งก้อพยายามให้...แต่คงไม่พอ...บุ๊งไม่นึกเลยว่า...จะเสียเพื่อน-แฟน-ภรรยาที่ดี ไปในเวลาเดียวกันบุ๊งสาบานว่าจะไม่รักใครอีก จะไม่แต่งงานอีกบ้านเรา...บุ๊งจะกลับไปอยู่..ดูแลทุกอย่างให้เหมือนพิมยังอยู่กับบุ๊งบุ๊งรักพิม บุ๊งมีพิมอยู่ในใจ บุ๊งไม่ลืมบุ๊งมีพิมอยู่ตลอดเวลาในใจพิมคือของขวัญแสนงามที่กาลเวลามอบให้ในเวลาที่เหมาะที่สุดและจากไปด้วยกาลเวลานำพาจากไปแด่ความทรงจำอันงดงามที่สุด...เท่าที่บุ๊งจะมีได้แด่นางฟ้าของบุ๊งนางพิรศลัย ศาสตรยานนท์ภรรยาผู้เดียวในชีวิตของบุ๊ง'...รักพิมที่สุดในดวงใจ...' ด้วยความอาลัยอย่างสุดซึ้งนางสาวพิรศลัย (พิม) สุวรรณภักดีชาตะ 24 กันยายน 2523มรณะ 24 มิถุนายน 2548ศศ.บ.(การท่องเที่ยว) เกียรตินิยมอันดับหนึ่งวันที่อนุมัติจบการศึกษาจากสภามหาวิทยาลัย 16 เม.ย.2548จากคณาจารย์ พี่ น้อง ผองเพื่อนภาควิชาการท่องเที่ยวและการโรงแรม และภาควิชาอื่นๆคณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครทุกคนรักเธอ...รักมากจริงๆ'พิม'โทรศัพท์ครั้งสุดท้ายกับเรา 20 มิ.ย.'พิม - แก...ฉันฝากแกดูแลแม่ด้วยนะเรา - ทำไมแกจะไปไหนยะพิม - เปล่า...แต่แวะมาบ้างนะ เลยมาหาฉันด้วยนะ เหงาจังแกเรา - ผัวล่ะพิม - มันบอกโทรหาน้อยๆหน่อย ทำงานไม่มีสมาธิ(เงียบ) แก...คิดถึงพวกแกจังเรา - เฮ่ย เป็นไรป่ะเนี่ย บุ๊งมันรักแกจะตาย แต่มันเอาใจไม่เก่งนี่หว่าพิม - บางทีคุยๆ ทะเลาะๆกัน แล้วฉันร้องไห้ มันบอกปวดหัวไมเกรน อย่าทำเครียดมากกว่าเดิม...ฉันอยากเจอพวกแกจังเลยเรา - ไว้วันเสาร์ดิ อีบี อีจอยด้วยเอาป่ะล่ะ กลับจากออกทริปพอดีเลย นอนแดกเหล้าให้เยี่ยวราดเลย อาทิตย์ไปสวนกันพิม - ดีๆๆๆๆๆๆอยากเจอๆๆๆๆๆ'ขอให้พิมเป็นคนสุดท้ายที่ต้องตายด้วยความรักถ้าพวกเราเฉลียวใจซักนิด ว่า ทีพิมบ่นว่า เหงา ๆๆๆๆๆๆ อยู่เสมอนั้นมีนัยแฝงอยู่เราคงพาพิมไปหาหมอทันเราคงให้บุ๊งเคลียร์กับพิมบุ้งร้องไห้เสียใจ กอดแขน หอมแก้ม หอมมือพิมตลออดตอนรดน้ำศพ พอจะบรรจุโลง บุ๊งร้องไห้ ไม่ยอมให้บรรจุโลง กอดร่างพิมไว้แน่น นานกว่าสองชั่วโมงหลวงลุง พระผู้ใหญ่ในวัด ขอบินฑบาตรให้พิม ได้บรรจุโลงตามประเพณีในวันเผา บุ๊งบวชหน้าไฟ มีกำหนด 1 เดือน ทุกคนนรู้ว่าบุ๊งรักพิม แต่ทุกคนก็เสียใจที่บุ๊งไม่รู้จัก ดูแลรักษาคนที่รักบุ๊งที่สุดในโลกทุกอย่างสายไปแล้ว ไม่มีพิมอีกต่อไป ช้าเกินไป '...ครั้งแรกที่เห็นพิมประทับใจมาก ที่โรงเรียนใครๆก้อพูดถึงว่าน่ารัก สวย พอรู้จักก้อเริ่มรัก รัก พิมไม่รู้หรอก ว่าเพื่อนคนนี้รัก รัก รัก รักพิม รักที่สุด''...บุ๊งผิดเองที่ตอนนั้นไม่ดูแลพิม บุ๊งทำงานเหนื่อย-เครียด เวลาพิมโทรมาก็ดีใจนะ แต่บางทีโมโหถ้ามันเกินพอดี แล้วพพิมก็ร้องไห้ กลับค่ำหน่อย ดึกหน่อยก็งอน ก็ร้องไห้ ง้อกันทุกคืน บางทีก็โมโห บุ๊งผิดเอง บุ๊งเพิ่งรู้ว่า บุ๊งได้เสียคนที่รักบุ๊งที่สุด อย่างไม่มีทางกลับมา บุ๊งรักพิม ไม่เคยลืมพิม'(จากหนังสืองานฌาปนกิจศพ นางสาวพิรศรัย สุวรรณภักดี 28 มิถุนายน 2548)ขอบคุณแทนพิม ที่พิมได้เพื่อนดีๆหลายคน เราเองเมื่ออ่านรีพลายของเพื่อนๆพิมที่นี่ ทุกคนน่ารัก และสดใส พิมคงมีความสุขมากทุกคนรีบๆทำอะไรๆไว้นะคะ ก่อนที่อะไรจะสายเกินไป เหมือนที่เกิดขึ้นกับพิม'เวลากูรักใคร...กูรักด้วยหัวใจ กูไม่เคยต้องคิด ว่าจะต้องทำอะไร ยังงัย กูมีหัวใจไว้รัก ถ้า *_* รักใครแต่ *_* ดันใช้สมองเหมือนเล่นเกมส์นินเทนโด  *_* ไม่ได้รักหรอก นั่นมันเกมส์ชัดๆ'(วาทะพิม~เวลาเย็นย่ำโพล้เพล้ ใต้ตึกคณะสังคมศาสตร์ โต๊ะกบฏท่องเที่ยว ธันวาคม 2546- กูประทับใจสุดๆเลย *_* )คิดถึงพิม...
โดย: โน๊ต   วันที่: 7 May 2008 - 14:14


 ความคิดเห็นที่: 1 / 7 : 345788
โดย: GuG_BP


ไมมันยาวจังอ่ะคับ
วันที่: 07 May 08 - 15:07

 ความคิดเห็นที่: 2 / 7 : 345800
โดย: JipJeep
เศร้าจัง อายุยังน้อยๆ ไม่น่าคิดสั้นเลย ยังไงก็ขอไว้อาลัยด้วยนะครับ

ความเห็นส่วนตัว สาเหตุคงเป็นเพราะ'รู้สึกว่า'ชีวิตก่อนแต่งและหลังแต่ง มันแตกต่างเกินไปจนรับไม่ได้ประเด็นหนึ่ง ,ความคาดหวังในชีวิตคู่ที่สูงเกินไป ประเด็นสอง และหาทางออกของปัญหาที่เผชิญอยู่ไม่เจอ นั่นคือประเด็นสาม ทั้งหมดมันเกี่ยวเนื่องกันอยู่ครับ

ประมาณว่าก่อนแต่งคงถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนเพื่อนฝูง และมีอดีตที่งดงามน่าจดจำ ทำให้รู้สึกดี ไม่เหงา แต่พอแต่งแล้วก็เหมือนถูกดึงออกมาจากจุดนั้น ไม่สิ อาจอยู่จุดเดิมแหละ แต่มีความคิดบางอย่างปิดกั้นเอาไว้ ทำให้รู้สึกว่า ทั้งชีวิตมีกันแค่สองคนบนโลกใบนี้ บรรยากาศเลยมาคุขึ้นมาทันที
ดังนั้นเมื่อสามีไม่อยู่เลยรู้สึกว่าตัวเองอยู่คนเดียว อ้างว้าง เงียบเหงา ปล่าวเปลี่ยว ตลอดเวลา เลยพยายามโทรหาบ่อยๆ หรือถึงขั้นเรียกร้องความสนใจด้วย'อาการเดิม' อย่างที่ว่า ซึ่งถ้าสามีสามารถลาออกจากงานแล้วมาอยู่บ้านด้วยกันสองคนตลอดเวลาจนแกเฒ่า ก็น่าจะเป็นชีวิตคู่ที่แฮปปี้อย่างแรง ไม่สิอดตายกันพอดี อันนี้เข้าข่ายรักแท้ดูแลไม่ได้จริงๆแหละ ซึ่งถ้าหากสามีทำความเข้าใจในความรู้สึกของน้องเค้าได้ ก็คงจะดี แต่ก็อย่างว่าแหละ ผู้หญิงกับผู้ชาย 'คิด' ไม่เหมือนกันอ่ะ
สุดท้าย 'ถ้าหาก' น้องเค้าทำใจ ยอมรับในความเป็นจริงของสรรพสิ่ง รู้จักปล่อยวาง ไม่ยึดมั่นถือมั่น ไม่คิดมาก และทำชีวิตให้มีความสุขเข้าไว้ มองโลกกว้างๆ และมองในแง่บวก ก็คงไม่เกิดเรื่องร้ายๆขึ้นน่ะครับ

ขออภัยหากความเห็นผมไม่ถูกต้องนัก หรืออาจทำให้ไม่สบายใจต่อผู้เกี่ยวข้อง สิ่งที่ผ่านไปแล้วแก้ไขอะไรไม่ได้ ถือว่าเป็นอุทธาหรณ์ให้ชีวิตคู่ท่านอื่นๆละกันนะครับ
ขอแสดงความเสียใจด้วยจริงๆ ครับ
วันที่: 07 May 08 - 16:54

 ความคิดเห็นที่: 3 / 7 : 345804
โดย: peakpin8
ตอบเลยว่ามานยาววววววจริงๆ
วันที่: 07 May 08 - 17:43

 ความคิดเห็นที่: 4 / 7 : 345808
โดย: กวางป่า
pattern แบบนี้ คุ้นๆแฮะ -"-

R.I.P.
วันที่: 07 May 08 - 18:46

 ความคิดเห็นที่: 5 / 7 : 345818
โดย: midso
เศร้าอ่ะ รู้สึกเสียดายชีวิตที่สดใสอยู่เหมือนกัน ความเห็นคล้ายๆ กับ JipJeep เลย
วันที่: 07 May 08 - 20:51

 ความคิดเห็นที่: 6 / 7 : 345910
โดย: Bump
อ่านมานานแล้วค้าบบบบ
เค้าคงคิดถูกที่ทำแบบนั้น
วันที่: 08 May 08 - 09:39

 ความคิดเห็นที่: 7 / 7 : 345977
โดย: kujang
เรื่องราวน่าเศร้า ของแบบนี้ก็พูดลำบากนะครับ ผมเป็นผู้ชายคนนึงที่ยังไม่เข้าใจผู้หญิงซักเท่าไหร่ แต่เรื่องแบบนี้ต้องเอาอะไรซักอย่างมายึดเหนี่ยวจิตใจคับ ศาสนา หรือ พ่อ แม่ อะไรแบบนี้ก็จะช่วยได้นะครับ ยังไงก็ ผมยึดหลักอยู๋อันนึงครับ แม่สอนไว้ว่า เราต้องอยู๋ด้วยตัวเรา และเราต้องอยู่คนเดียวบนโลกนี้ได้ แต่ขอให้จำไว้ว่า ไม่ว่าจะอย่างไร เราไม่มีทางที่จะอยู่บนโลกนี้คนเดียว และ ไม่มีใครตายถ้าไม่มีใครครับ " ขอให้ไปสู่สุคติสำหรับคนที่ไปแล้ว และสำหรับคนที่ยังอยู่ ขอให้อยู่อย่างมีสติครับ ทุกอย่างอยู๋ที่ตัวเรา เราคิดอย่างไรเราก็จะเห็นอย่างนั้น คิดว่าไม่มีใคร มันก็ไม่มีใคร ครับ
วันที่: 08 May 08 - 16:32