พยายามทำเป็นเหมือนไม่เป็นไร พยายามพูดดีๆไม่ให้เค้ารู้สึกไม่ดี แอบซ่อนความเจ็บอยู่ข้างใน แต่สุดท้ายก็กลายเป็นว่าเราทำไม่ได้อย่างที่พูด กลายเป็นคนเก่งแต่ปากไป
ยิ่งพยายามมากขึ้น ก็เหมือนเราเป็นตัวน่ารำคาญมากขึ้น
อยากจะปรับปรุงตัวเอง แต่ก็อ่อนแอเอง หวังว่าตัวเองจะทำได้ มันดันทำไม่ได้ มันเจ็บ ก็ล้ม หันไปก็เหมือนไม่มีใคร ก็เลยนั่งร้องไห้เงียบๆอยู่คนเดียว
ทำยังไงให้เข้มแข็งขึ้น?
ฟังธรรมมา พระท่านบอกว่า สุขทุกข์อยู่ที่ใจ ต้องมาแก้ที่ใจ แต่ไม่รู้ว่าจะแก้ยังไง
เหมือนวนอยู่ในบ่อโคลน วนๆๆมันอยู่อย่างนั้นขึ้นมาไม่ได้สักที จมโคลนตมไปไม่รู้กี่ทีก้อยังหาทางออกมาไม่ได้อยู่อย่างงั้น
เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้จริงๆ
เพราะแบบนี้รึเปล่านะ เค้าถึงว่าผู้หญิงอารมณ์ขึ้นๆลงๆ แปรปรวนง่าย?
