|
ผมจำได้ว่า ได้เมลเรื่องนี้มานานแล้ว อ่านครั้งแรกแล้วอินมากๆ วันนี้ว่างๆเลยเอากลับมาอ่านอีกรอบ อาการเดิมเลยครับ
เอาว่าผมอยากให้อ่านแล้วกัน อ่านดูแล้วจะรู้ ใครเป็นคนอ่อนไหวแนะนำให้มีทิชชู่ครับไว้ครับ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
>>>>ผมกำลังยืนอยู่บนสะพานแขวนข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา
>>>>ท้องฟ้าในคืนนี้มืดสนิท
>>>>มีเพียงแสงเรืองเรืองของหลอดไฟทอดยาวตามแนวสะพานไป
>>>>การที่ได้เห็นกรุงเทพในมุมนี้
>>>>มันทำให้ได้พบหลายต่อหลายอย่างที่หลายคนอาจไม่เคยเห็น
>>>>ผมมองออกไปในย่านชุมชน
>>>>แสงไฟหลากสีในอาคารบ้านเรือนกระจายไปจนสุดลูกหูลูกตา
>>>>เรียบแม่น้ำเจ้าพระยาไปเป็นถนนทอดยาว
>>>>มีเพียงแสงไฟจากหน้ารถที่สาดไปยังริมถนน
>>>>ส่วนบนสะพานที่ผมกำลังยืนอยู่นี้ก็เป็นถนนกว้างพอสมควร
>>>>มีรถวิ่งอย่างเบาบางเพราะคนมักจะใช้เส้นทางอื่นกัน
>>>>บนนี้มันจึงเงียบสงบ
>>>>ผมไม่แปลกใจเลยที่เธอมักจะชวนผมมาที่นี่เป็นประจำ
>>>>ผมไม่ได้ขึ้นมาบนนี้หลายปีแล้วเพราะที่แห่งนี้มันทำให้ผมหวนนึกถึงเธอ
>>>>เธอมักจะให้ผมมายืนดูดาวเป็นเพื่อนเธอ
>>>>กินไอศกรีมรสสตอเบอรี่ที่เธอชอบเป็นเพื่อนเธอ
>>>> >ที่แห่งนี้มันเคยทำให้ผมมีความสุข
>>>>ผมคงได้ขึ้นมาบนนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว
>>>>หลังจากวันนี้ไปผมจะจากไปและไม่หวนกลับมาอีก
>>>>จะมีเพียงความทรงจำของเธอเท่านั้น
>>>>ที่จะอยู่ในใจผมตลอดไป
>>>>---------------------------------------------------------------------------------------------------------
.ผมได้รู้จักเธอครั้งแรกก็เมื่อตอนที่ผมอยู่ชั้น ม.1
>>>>ผมก้าวเข้ามาในโรงเรียนแห่งนี้ พวกเราต่างก็เป็นนักเรียนใหม่
>>>>หลายหลายอย่างในห้องใหม่ของผมนี้ดูมันจะน่าเบื่อซะจริงจริง
>>>>หลังจากที่เคารพธงชาติแล้วทุกคนก็เข้าชั้นเรียน
>>>>และก็เป็นธรรมดาของนักเรียนใหม่ทั้งหลายก็ต้องมีการแนะนำตัวกัน
>>>>อาจารย์ประจำชั้นของผมเป็นผู้หญิงอายุประมาณ 40
>>>>ดูท่าทางอาจารย์เป็นคนใจดีมาก
>>>>อาจารย์ก็เริ่มแนะนำตัวเอง ขณะที่อาจารย์กำลังพูดอยู่
>>>>ก็มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามา อาจารย์ค่ะ ขออนุญาตเข้าห้อง
>>>>ผมรีบหันไปยังที่มาของเสียงนั้นทันที แล้วหญิงสาวก็ก้าวเข้ามา
>>>>โอ้!แม่เจ้าโว้ย เธอช่างน่ารักอะไรอย่างนี้
>>>>ถึงดูเธอจะชอบตื่นสายไปสักหน่อย
>>>>แต่ถ้าเอามาบวกลบกับความสวยแล้ว ตื่นสายแค่นี้ผมยกให้
>>>>ความคิดผมในตอนนั้น
>>>>ทำยังไงจะได้รู้จักเธอบ้างนะเธอเดินเข้ามาแล้วก็หาเก้าอี้นั่ง
>>>>ตอนนั้นที่ข้างผมมีกระเป๋าใครก็ไม่รู้วางอยู่
>>>>คนทั้งห้องตอนนั้นก็คุยกันโดยไม่สนใจอะไรเลย
>>>>ผมเลยจับกระเป๋านายที่นั่งข้างผมโยนไปโต๊ะตัวข้างหลัง
>>>>ทั้งห้องเลยเหลือที่ว่างอยู่ที่เดียว คือที่นั่งข้างผม
>>>>เธอเดินมาใกล้ๆ
>>>>ผมแล้วก็พูดอย่างอ่อนหวาน
>>>>นั่งด้วยได้มั๊ย ก็จะไม่ได้ ได้ยังไง
>>>>ก็ที่ตรงนี้ผมพึ่งจัดไว้ให้เธอโดยเฉพาะ
>>>>ผมหันหน้าไปหาเธอแล้วก็พยักหน้า
>>>>แล้วเธอก็นั่งลงฟังที่อาจารย์พูดหน้าห้อง
>>>>ขณะที่เธอกำลังจับจ้องอยู่ที่อาจารย์
>>>>แต่ผมไม่สนใจอาจารย์เลยเอาแต่ชำเรืองไปที่หน้าของเธอ
>>>>ใบหน้าของเธอช่างขาวหมดจดอะไรอย่างนี้ แก้มเป็นสีชมพูอ่อนๆ
>>>>ดวงตาของเธอกลมโตใสเป็นประกาย
>>>>ผมไม่เคยเห็นดวงตาคู่ไหนสวยแบบนี้มาก่อน
>>>>ขนตาของเธองอน ยังกะตุ๊กตา ปากเรียวเล็ก
>>>>ทั่วทั้งใบหน้าของเธอมันช่างสวยจับใจอะไรเช่นนี้
>>>>ผมใจลอยมองหน้าเธอตาไม่กระพริบเลย
>>>>ผมพยายามมองไปที่ปกเสื้อของเธอเพื่อจะดูว่าเธอชื่ออะไร
>>>>เกือบจะเห็นอยู่แล้วเชียว ทันใดนั้นเธอก็หันมาหาผม เธอยิ้ม
>>>>มีอะไรหรอค่ะ
>>>>ผมสะดุ้งขึ้นมาทันที อ้อ ปะ ปะ ป่าวครับ
>>>>ผมตื่นเต้นไม่รู้จะทำอะไรเลยหยิบหนังสือในกระเป๋าขึ้นมา
>>>>ดันไปหยิบผิดหยิบเอาหนังสือโป๊ขึ้นมา
>>>>เธอเหลือบมาเห็นเข้าเลยยิ้มแกมหัวเราะ
>>>>ทีแรกผมคิดว่าเธอยิ้มให้ผม แต่พอเห็นหนังสือในมือตัวเอง
>>>>ผมตกใจเลยรีบปัดความรับผิดชอบทันที ไม่..ไม่ใช่ของผมครับ!
>>>>นายที่นั่งข้างหลังมันฝากไว้
>>>>เธอหัวเราะอย่างน่ารักก็ไม่แปลกหนิพี่ชายเค้าก็อ่าน
>>>>ผมรีบเก็บทันทีแล้วเอาหนังสืออื่นขึ้นมา ผมอายเธอแทบแย่
>>>>ผมหยิบหนังสืออื่นขึ้นมาทันที
>>>>ผมนั่งอ่านหนังสือทั้งที่จิตใจมันอยู่ที่คนข้างข้าง
>>>>ผมนั่งเงียบได้พักหนึ่งเธอก็มาสะกิดผม ผมรีบหันไปหาเธอทันที
>>>>อาจารย์ให้แนะนำตัวกับคนนั่งข้างข้างเค้าชื่อ รุ่งฟ้า เรียกว่า ฟ้า
>>>>เฉยเฉยก็ได้ แล้วตัวเองชื่ออะไร ผมนั่งพิจารณาอยู่พักหนึ่ง
>>>>อืม
..คนอะไรนอกจากจะน่ารักแล้ว ชื่อก็ยังเพราะอีก รุ่งฟ้า
>>>>ผมทำไมชอบชื่อนี้จังนะ!
>>>>ผมนั่งจนลืมไปเลยว่าเธอกำลังถามถึงชื่อผมอยู่
>>>>เธอสะกิดผมอีก
>>>>ชื่ออะไร บอกบ้างสิ ผมสะดุ้งอีกที อ้อ! เราชื่อ แบ๊งค์
>>>>บ้านฟ้าอยู่แถวบางเขนนู้นบ้านแบ๊งค์อยู่แถวไหนหละ
>>>>ผมตอบเธอทันทีเลยว่าอยู่แถวบางเขนเหมือนกัน
>>>>ทั้งที่ความจริงบ้านผมอยู่คนละเขตกับเธอเลย
>>>>งั้นขากลับแบ๊งค์กลับเป็นเพื่อนฟ้านะ
>>>>เธอก็ยิ้มแล้วพยักหน้าผมชอบรอยยิ้มของเธอจริงจริง
>>>>หลังจากที่ผมรู้จักเธอ
>>>>ชั่วโมงนั้นทั้งชั่วโมงผมก็คุยกับเธอไม่หยุดเลย เธอเป็นคนพูดเพราะ
>>>>และคุยสนุกมาก ผมสามารถฟังเธอได้ทั้งวันโดยไม่เบื่อเลย
>>>>หลังจากคาบนั้นผมก็ตามติดฟ้าทั้งวันเลย
>>>>ชนิดที่ว่าที่นั่งข้างเธอไม่มีใครแตะต้องได้เลย
>>>>เพื่อนทั้งห้องผมยังไม่รู้จักใครเลย ผมรู้จักแต่ฟ้าคนเดียว
>>>>หลังจากเลิกเรียนเราก็กลับบ้านพร้อมกันพอรถถึงบ้านเธอ เธอก็ลงรถ
>>>>เธอชวนผมลงไปเล่นบ้านเธอ แต่ผมก็ส่ายหน้ากลัวว่าพ่อเธอจะว่า
>>>>ผมนั่งรถเลยบ้านฟ้าไปอีก 1 ป้ายรถเมล์
>>>>จากนั้นผมก็ลงมาขึ้นฝั่งตรงข้ามเพื่อตีรถกลับไปลงโรงเรียน
>>>>แล้วผมถึงขึ้นรถที่จะกลับบ้านผมจริงจริง
>>>>และดูเหมือนการนั่งรถมาส่งฟ้าแบบนี้ผมทำทุกวันจนเป็นนิสัยเลยก็ว่าได้
>>>>ฟ้าเธอชอบที่จะมาสายทุกวันเลย อาจารย์เริ่มที่จะสอนหนังสือแล้ว
>>>>ทุกอย่างที่อาจารย์สอนดูเหมือนมันจะซึมเข้าสมองผมอย่างรวดเร็ว
>>>>แต่ฟ้านี่สินั่งฟังอยู่ด้วยกันแท้แท้ แต่เธอกลับไม่รู้เรื่องเลย
>>>>พอพักเที่ยงผมก็ซื้อข้าว 2 จานออกมานั่งทานอยู่ม้าหินอ่อนกับฟ้า
>>>>ผมไม่เคยเข้าไปทานข้าวในโรงอาหารเลย
>>>>หลังจากที่ผมยื่นจานข้าวให้เธอเธอก็นั่งทานอย่างเอร็ดอร่อย
>>>>ผมยังไม่ทานข้าวเพราะมีสิ่งที่ผมกังวลมากกว่า
>>>>ผมหยิบหนังสือวิชาคณิตศาสตร์ในกระเป๋าฟ้าออกมา ฟ้า!
>>>>ไม่เข้าใจตรงไหนเดี๋ยวแบ๊งค์ อธิบายให้ฟัง
>>>>ผมเปิดไปเรื่อยๆขณะที่กำลังรอคำตอบจากเธอ
>>>>เธอใช้นิ้วเรียวเรียวของเธอชี้มาบนหนังสืออย่างรังเร
>>>>ก็..ก็
.ทั้งหมดเลยแหละ
>>>>ผมจึงเริ่มอธิบายทั้งหมดให้ฟ้าฟังชนิดก๊อป+++ทุกคำที่อาจารย์พูด
>>>>ผมอธิบายไปเกือบชั่วโมง จนหมดเปลือกเลยทีเดียว
>>>>เป็นไงฟ้าเข้าใจแล้วใช่มั๊ย
>>>>เธอเริ่มมีอาการรังเรอีกแล้วครับท่าน ฟ้า
.ฟ้า
. เข้าใจ..ก็ได้
>>>>ผมรู้ทันทีเลยว่าเธอไม่เข้าใจ
>>>>โธ่! ฟ้าก็
งั้นฟังใหม่นะ
>>>>ผมจึงเริ่มอธิบายใหม่ทั้งหมดไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบกว่าฟ้าจะเข้าใจได้
>>>>สงสัยว่าความสวยของเธอมันจะดูดกลืนเอาความเฉลียวฉลาดที่เธอมีไปซะหมดเลย
>>>>แต่ยังไงเธอก็น่ารักดี ยิ่งเวลาที่เธอทำหน้างงในสิ่งที่ผมสอน
>>>>ผมยิ่งรู้สึกว่าเธอน่ารักเข้าไปใหญ่
>>>>ผู้หญิงในอุดมคติของผมไม่จำเป็นต้องเรียนเก่งก็ได้
>>>>จากวันนั้นผมก็คอยเป็นติวเตอร์ส่วนตัวให้ฟ้าเสมอมา
>>>>หรือไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรผมก็จะอยู่ข้างฟ้าเสมอ
>>>>แล้วความรู้ทั้งหลายก็กำลังจะต้องถูกใช้ออกมา
>>>>วันนี้อาจารย์สอบเก็บคะแนนพวกเราก่อนที่จะสอบผมก็ติวให้ฟ้าอย่างเต็มที่
>>>>ย้ำแล้วย้ำอีกจนเธอบอกว่าเธอเข้าใจอย่างดีเยี่ยมเลย
>>>>พอเข้าห้องสอบผมก็เริ่มทำ
>>>>มันง่ายมากเลยสำหรับผม อาจารย์ให้เวลา 1 ช.ม. แต่ผมเสร็จตั้งแต่ 20 นาทีแรก
>>>>ผมห่วงก็แต่ฟ้าที่นั่งอยู่คนละฟากกับผมเลย
>>>>สีหน้าของเธอตอนนี้ชักจะออกอาการแล้ว
>>>>พอหมดชั่วโมงอาจารย์ก็สั่งให้ผมยกข้อสอบทั้งหมดไปวางไว้โต๊ะห้องอาจารย์
>>>>ขณะเดินผมก็รีบเปิดหาของฟ้าทันที โอ้! แม่เจ้า ผิดหมดเลยครับ
>>>>ผมยืนคิดอยู่พักว่าจะทำยังไงดี เพราะข้อสอบคราวนี้มีคะแนนเยอะมาก
>>>>หากสอบไม่ผ่าน มีหวังเกรด 0 อยู่แค่เอื้อม
>>>>ผมเลยตัดสินใจหยิบกระดาษคำตอบใบใหม่ขึ้นมาแล้วผมก็ทำใหม่ทั้งหมดอย่างรวดเร็ว
>>>>ระหว่างทื่ทำก็ต้องคอยระวังอาจารย์เหมือนกัน พอผมทำเสร็จ
>>>>ก็เขียนชื่อฟ้าลงไป
>>>>จากนั้นก็เก็บเข้ากองเดิมแบบที่อาจารย์ไม่สงสัยแม้แต่น้อย
>>>>ส่วนกระดาษคำตอบใบเดิมของฟ้าผมก็พับเป็นจรวดเล่นเห็นจะเป็นประโยชน์มากกว่า
>>>>หลังจากวันนั้นอาจารย์ก็ประกาศคะแนน ส่วนใหญ่ก็มักจะไม่ผ่านกัน
>>>>แต่ทุกคนก็ต้องอึ้ง! เมื่อทั้งห้องมีเพียง 2
>>>>คนเท่านั้นที่ได้คะแนนเต็ม
>>>>คือผมกับฟ้า
>>>>ผมหนะเขาไม่ค่อยสงสัยกันหลอกเพราะใครก็รู้ว่าผมเรียนเก่งแค่ไหน
>>>>แต่ที่ รุ่งฟ้า ได้คะแนนเต็มนี่สิทำเอาเพื่อนๆงง แบบบอกไม่ถูกเลยหละ
>>>>เธอดีใจหันมาหาผม เห็นมั๊ยแบ๊งค์ ฟ้าก็ทำได้
>>>>ผมแอบหัวเราะในท่าทางอันมั่นใจว่าทำได้! ของเธอ แต่ปากผมก็ชมเธอ
>>>>ผมไม่เคยบอกกับฟ้าสักคำว่าผมเป็นคนแก้ข้อสอบให้เธอ
>>>>และผมก็ยังใช้วิธีนี้ช่วยเหลือเธอหลายต่อหลายครั้งโดยที่เธอไม่รู้ตัว
>>>>จนในที่สุดเราก็ขึ้นมา ม.2 จนได้ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม
>>>>ผมยังไปส่งเธอที่บ้านทุกวันไม่เปลี่ยนแปลง
>>>>ฟ้าก็ยังมาสายเหมือนทุกวันในปีที่แล้ว
>>>>จะเปลี่ยนไปก็แต่หนุ่มๆที่มาแอบชอบเธอดูเหมือนจะเพิ่มจำนวนขึ้นทุกวันทุกวัน
>>>>วันนี้หลังจากโรงเรียนเลิกผมก็นั่งทำงานกลุ่มกับเพื่อนเพื่อนผมอีก 7 คน
>>>>แล้วผมก็ได้ยินเสียงคนเถียงกันอยู่ห้องถัดไป ทีแรกผมก็ไม่สนใจ
>>>>เพราะอะไรที่มันไม่ใช่เรื่องของผม ผมจะไม่เข้าไปยุ่งเด็ดขาด
>>>>หรือแม้แต่แค่สนใจที่จะฟัง แต่พอเสียงมันเริ่มชัดขึ้น
>>>>คราวนี้ผมสนใจขึ้นมาทันที มันเป็นเสียงของฟ้าที่มีเสียงผู้ชายประมาณ 5-6 คน
>>>>กำลังรุมต่อว่าเธอแบบที่ไม่ปล่อยให้เธอพูดเลย ผมลุกขึ้นทันที
>>>>หยิบไม้เบสบอลที่วางอยู่หลังห้องแล้วเดินไปยังที่มาของเสียง
>>>>เพื่อนผมที่นั่งด้วยกันมันก็ตามมาทันที มีอะไรว่ะ แบ๊งค์!
>>>>ตามผมมา ผมพูดพร้อมกับเร่งฝีเท้า พอผมเดินไปถึงจุดเกิดเหตุ
>>>>อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดฟ้ากำลังยืนอยู่ท่ามกลาง รุ่นพี่ 5 คนที่กำลัง ด่าเธอ
>>>>ด้วยเรื่องที่ผมคอยช่วยเธอมาหลายต่อหลายครั้ง
>>>>ก็รุ่นพี่นายที่เป็นหัวโจกมันแอบชอบฟ้า แต่ฟ้าไม่สนใจมัน
>>>>เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นกับฟ้ากี่ครั้งผมนับแทบไม่ไหว
>>>>ก็ฟ้าเป็นคนสวยนี่ครับก็ต้องมีคนรุมชอบเธอเป็นธรรมดา
>>>>แต่ทุกครั้งที่มีคนบอกรักเธอ
>>>>เธอก็มักจะปฏิเสธทุกครั้งไป
>>>>ผมปล่อยให้มันด่าฟ้าต่อไปโดยที่ผมยังไม่ผลีผลามเข้าไป
>>>>ผมยืนดูอย่างไม่พูดไม่จากับพวกเพื่อนผม
>>>>แล้วการเถียงกันมันก็เริ่มที่จะรุนแรงขึ้น
>>>>รุ่นพี่คนหนึ่งมันกระชากกระเป๋าฟ้าแล้วก็ผลักเธอล้มลงกับพื้น
>>>>ผมฟิตร่างกายเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็เรียกนายที่มันผลักฟ้า
>>>>พอมันหันมา
>>>>ไม้เบสบอลในมือผมก็ถูกขว้างออกไปอย่างเต็มแรงไม้หมุน360องศา ประมาณ
>>>>4 รอบ
>>>>แล้วก็ถึงปากมันพอดีไม้กระแทกปากมัน มันกระเด็นเลยทีเดียว มันลุกขึ้นมา
>>>>แล้วใช้มือจับดูปริมาณเลือดของตัวเองเลือดมันไหลนองไปหมด
>>>>มันเดินตรงมาที่ผม ผมรู้ดีว่าการชกกันในแบบนี้ ผู้ที่ลงมือก่อนจะได้เปรียบ
>>>>ผมไม่รอช้ายิงหมัดขวาอย่างไม่ยั้ง คราวนี้มันสลบยาวเลย
>>>>เพื่อนมันที่เหลือก็ตรงเข้ามากะจะอัดผมเต็มที่ เพื่อนผมที่มาด้วยกัน
>>>>จึงวิ่งเข้าตะลุมบอลกัน เก้าอี้ โต๊ะบริเวณนั้นถูกนำมาใช้เป็นอาวุธ
>>>>ข้าวของในห้องกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ ผลสุดท้ายรุ่นพี่ทั้ง 5
>>>>ก็สลบคาพวกผม สภาพผมแต่ละคนในตอนนั้นก็สะบักสะบอมเอาการเหมือนกัน
>>>>จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ
>>>>ผมเก็บกระเป๋าฟ้าที่วางอยู่กับพื้นยื่นให้เธอ
>>>>ฟ้า กลับบ้านกันเถอะ
>>>>ผมกับฟ้าก็เดินกลับบ้านโดยที่เธอไม่พูดจาสักคำเอาแต่มองหน้าผม
>>>>แต่ถึงผมจะสะบักสะบอมแค่ไหนแต่ผมก็ยังจะไปส่งฟ้าเหมือนเดิม
>>>>เธอใช้ผ้าเช็ดหน้าของเธอเช็ดเลือดให้ผม
>>>>จนผ้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเลย
>>>>เรายืนรอรถอยู่นานมาก เวลาก็เริ่มจะมืดแล้ว จนรถมา ผมเดินจะไปขึ้น
>>>>แต่ฟ้าเธอดึงผมไว้ แบ๊งค์อย่าพึ่งกลับไปดูดาวเป็นเพื่อนฟ้าหน่อย
>>>>ผมก็นึกตลกเหมือนกันทำไมเธอถึงอยากจะดูดาวนะ
>>>>เธอพาผมขึ้นรถคันใหม่ไปกับเธอ
>>>>จนท้องฟ้ามืด ก็มาถึงที่ดูดาวที่เธอว่า ที่นี่เหรอฟ้า
>>>>ที่ว่าจะพาแบ๊งค์มาดูดาว เธอพยักหน้า ใช่! ที่นี่หละ
>>>>ฟ้าไม่เคยชวนใครมาเลยนะ
>>>>แบ๊งค์เป็นผู้ชายคนแรกที่ฟ้าพามาเลยหละ ผมมองที่
>>>>ที่เธอว่าดูดาวที่นี่
>>>>มันสวย แล้วผมก็หัวเราะ ก็ที่นี่มันสะพานแขวนชัดชัด
>>>>มันจะสวยกว่าที่อื่นตรงไหน
>>>>แต่ผมก็ไม่พูดอะไรปล่อยให้เธอเดินจูงมือผมแล้วก็เดินเพื่อจะขึ้นไปบนสะพานที่ว่า
>>>>เธอแวะซื้อไอศกรีมรสสตอเบอรี่ 2 อัน แล้วก็เดินต่อ
>>>>ข้างบนนี้มันเป็นสะพานแขวนที่รถวิ่งได้ 4 เลน
>>>>แต่ไม่ค่อยจะมีรถวิ่งเท่าไหร่
>>>>เพราะเส้นทางนี้มันทำให้เสียเวลามาก
>>>>คนจึงมักจะใช้เส้นทางอื่นจะมีก็แต่รถที่จะวิ่งไปฝั่งธนบุรี
>>>>สะพานนี้มันจึงดูเงียบเชียบ
>>>>ขอบสะพานเป็นทางเท้าสำหรับคนเดินที่ทั้งสะพานดูเหมือนจะมีแค่ผมกับฟ้าเท่านั้นที่กำลังเดินอยู่
>>>>เธอพาผมเดินไปจนถึงกลางสะพานแล้วเธอก็หยุดเดิน
>>>>เธอมองลงไปตามชุมชนที่มีแสงไฟระยิบระยับ
>>>>และก็มองตามถนนที่เรียบฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาไปจนสุดลูกหูลูกตา
>>>>เธอมองขึ้นไปข้างบนเพื่อจะดูดาวบนท้องฟ้า อย่างที่เธอพูดจริงครับ
>>>>บนนี้ทุกอย่างมันดูสวยไปหมด เธอมองดาวพร้อมกับกินไอศกรีม
>>>>ผมแอบมองใบหน้าเธอตาไม่กระพริบเลย เธอทำไมถึงน่ารักอย่างนี้นะ
>>>>ไม่ว่าจะเรื่องหน้าตา หรือจะนิสัย เธอก็ดูดีไปหมด
>>>>เธอยังสวยเหมือนที่ผมเห็นครั้งแรกไม่มีผิด
>>>>แต่ตอนนี้เธอดูจะสวยกว่าเดิม
>>>>เธอเริ่มที่จะเป็นสาวเต็มตัวแล้ว
>>>>แววตาที่กลมโตและเป็นประกายของเธอมันช่างสวยจับใจจริงจริง
>>>>เธอหันมายิ้มให้ผม
>>>>แบ๊งค์ ที่นี่สวยมั๊ย..ฟ้าชอบมาบ่อยๆ ผมพยักหน้า อื้ม
>>>>ก็
สวยดีหนิ
>>>>แล้วปกติฟ้ามากับใครหละ
>>>>ก็มาคนเดียวหนะสิ
ถามได้ จะให้ฟ้ามากับใครหละจ๊ะ
>>>>ผมมองตาเธอแล้วพูด ทำไมฟ้าต้องมาคนเดียวด้วยหละ
. แค่ฟ้าออกปากชวน
>>>>ผู้ชายทั้งโรงเรียนก็พามากันเป็นแถบแล้ว มีคนเขาชอบฟ้าเยอะจะตาย
>>>>เธอยิ้ม
>>>>ผู้ชายที่ว่าเนี่ย
รวมถึงแบ๊งค์ด้วยหรือเปล่าหละ
>>>>ผมไม่ตอบเธอแล้วเงียบไป เธอใช้มือมาจับแผลที่อยู่แก้มผม
>>>>เจ็บมั๊ยแผลนี่
>>>>ผมส่ายหน้า ก็ ไม่เท่าไหร่
>>>>เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเดิมออกมาเช็ดให้ผมอีก
>>>>แบ๊งค์เนี่ย ยอมเจ็บเพื่อฟ้าเสมอเลยนะ แบ๊งค์เหมือนเป็นฮีโร่
>>>>ประจำตัวฟ้าเลย
>>>>ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ช่วยฟ้าเสมอเลย ว่าแต่ว่าทำไมน๊า
.
>>>>แบ๊งค์ถึงชอบช่วยฟ้า
>>>>เอ๊ะ
.เอ๊ะ
.คิดอะไรอยู่น๊า
. เธอพูดแบบอมยิ้มด้วยท่าทางน่ารัก
>>>>ผมรีบตอบไปเพราะความเขิน ก็ ก็ ฟ้าเป็นเพื่อนแบ๊งค์ไง
>>>>เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิจริงมั๊ย ผมพยายามหลบสายตาที่เธอมอง
>>>>แล้วก็ชวนเธอคุยเรื่องอื่น เราคุยกันจนดึกเธอก็ชวนผมกลับ
>>>>ผมก็พยักหน้า ฟ้า
>>>>ว่าแต่ว่าเราจะกลับกันยังไง รถก็หมดแล้ว
>>>>ทุกครั้งที่ฟ้ามาฟ้ากลับยังไงหละ
>>>>ฟ้ามาทุกครั้งก็เดินกลับไง!
>>>>ผมรู้สึกตลกทำไมเธอถึงต้องเหนื่อยเดินเพียงเพื่อมาดูดาวแค่นี้นะ
>>>>ผมก็เดินนำหน้าเธอ เธอเรียกผม แบ๊งค์!
>>>>แต่วันนี้ฟ้าไม่ต้องเดินกลับแล้ว
>>>>ผมหันมาทันที แล้วเราจะกลับยังไงหละฟ้า เธอยิ้มแบบเด็กเด็ก ก็
>>>>ทุกวันฟ้ามาคนเดียวฟ้าก็เดินกลับ
.แต่วันนี้มีแบ๊งค์
>>>>ฟ้าก็จะขี่หลังแบ๊งค์กลับยังไงเล่า
>>>>เธอพูดจบก็กระโดดขึ้นหลังผมแบบไม่ให้ตั้งตัวเลย โธ่!
>>>>ฟ้า..ก็..ตั้งไกลนะ
>>>>เธอไม่ฟังผม แล้วเธอก็ชี้นิ้วไปข้างหน้า แล้วสั่งให้ผมเดิน
>>>>เธอชวนผมคุยตลอดทาง
>>>>การที่ผมได้ใกล้ชิดเธอขนาดนี้มันทำให้ผมไม่รู้สึกเหนื่อยแม้แต่น้อย
>>>>คืนนี้มันทำให้ผมมีความสุขมาก
>>>>หากผมหยุดเวลาได้ผมจะหยุดอยู่แค่ตอนนี้ตลอดไป
>>>>การมาโรงเรียนอาจจะเป็นเรื่องที่น่าเบื่อสำหรับหลายคน
>>>>แต่สำหรับผมไม่เลยครับ
>>>>ผมอยากจะมาทุกวัน ทุกวัน ไม่มีวันหยุดไม่มีปิดเทอมเลยด้วยซ้ำไป
>>>>เพราะถ้าวันไหนผมไม่ได้เห็นหน้าฟ้าก็เหมือนบางอย่างในชีวิตผมมันขาดหายไป
>>>>วันนี้ผมมาโรงเรียนแต่เช้าเลยวันนี้เป็นวัน วาเลนไทน์
>>>>ผมนั่งข้างฟ้า
>>>>ตลอดทั้งวันมีผู้ชายเอากุหลาบมาให้เธอนับดอกไม่ถ้วนเลย
>>>>แต่ผมก็ยิ้มและก็แสดงความยินดีกับเธอ
>>>>หลังจากที่โรงเรียนเลิกผมก็มาทำความสะอาดห้องเพราะวันนี้เป็นเวรประจำวันของผม
>>>>ฟ้าเธอก็นั่งรอผมอยู่หลังห้อง เธอนั่งเด็ดกลีบกุหลาบเล่น
>>>>ดูเธอจะไม่เสียดายดอกกุหลาบเหล่านั้นเลย
>>>>หลังจากที่ผมทำความสะอาดเสร็จ
>>>>เวลาในตอนนั้นมันก็เย็นมากแล้ว
>>>>ผมจึงออกไปล้างไม้ล้างมือแล้วก็ปิดห้อง
>>>>ฟ้าเธอก็ชวนผมกลับ
>>>>ขณะที่เธอกำลังเดินผมก็คิดอยู่นานจนในที่สุดผมก็แข็งใจเรียกเธอ
>>>>ฟ้าเดี๋ยวก่อน เธอหันมาหาผมแล้วยิ้ม มีอะไรหรอแบ๊งค์
>>>>ผมเปิดกระเป๋าสะพายของผมแล้วค้นหาสิ่งที่อยู่ข้างในนั้น
>>>>มันถูกห่อไว้อย่างทนุถนอม
>>>>มันคือดอกทิวลิปส์สีขาวที่ผมเตรียมมาให้เธอตั้งแต่เช้า
>>>>แต่ผมไม่กล้าที่จะให้เธอ ถึงมันจะดูเฉาลงไปบ้าง แต่ก็ยังคงงดงามอยู่
>>>>ผมค่อยๆคลี่กระดาษที่ห่อมันอยู่แล้วก็ยื่นให้ฟ้า
>>>>อ๊ะ แบ๊งค์ให้ ตอนนั้นใจผมเต้นตุ๊บตั๊บเลย
>>>>เธอดีใจมากที่ผมให้เธอ
>>>>เธอค่อยๆหยิบจากมือผมไป ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม ดวงตาของเธอจับจ้องมา
>>>>ที่ผม สวยจังเลย
. รู้มั๊ย ทั้งวัน
>>>>ฟ้ารอดอกไม้จากแบ๊งค์คนเดียวเลย
>>>>เธอพูดจบก็เอากุหลาบหลายดอกที่ เพื่อนๆเธอให้
>>>>เธอเอากุหลาบทั้งหมดทิ้งลงถังขยะทันที
>>>>เหลือแต่เพียงทิวลิปส์ที่ผมให้เธอ
>>>>มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมมีความสำคัญสำหรับเธอมากเลย
>>>>เธอรีบเดินมาขวางทางไม่ให้ผมเดินต่อ
>>>>เธอจ้องตาผมแววตาของเธอมันทำให้ผมเขินแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
>>>>ใจของผมเต้น ราว 150 ครั้ง ต่อนาทีได้มั๊ง เธอยิ้มแบบหน้าแดง ดูแล้วน่ารักมาก
>>>>แล้วพูดกับผม
>>>>เอ๊ะ
.เอ๊ะ
.เอ๊ะ แบ๊งค์ให้ฟ้าทำไมน๊า
บอกมาซะดีดี
>>>>รู้นะว่าคิดอะไรอยู่
รู้น๊ะ
รู้น๊ะ ผมรีบหลบสายตาเธอด้วยความเขิน
>>>>แต่เธอก็ยังเดินอ้อมมาจ้องหน้าผม แล้วก็ถามอีก
>>>>ผมหลบหน้าเธอไปเรื่อยๆ
>>>>จนในที่สุดผมก็ต้องจนมุม
>>>>เพราะทุกครั้งที่เธอเริ่มจะจับได้ว่าผมชอบเธอ
>>>>เธอจะชอบถามผมแบบนี้ทุกครั้งไป แต่ผมก็มักจะหาข้อแก้ตัวทุกครั้ง
>>>>ผมคิดด้วยความเขินอยู่นานว่าจะแก้ตัวว่ายังไงดี คือ
คือ อ้อใช่!
>>>>ก็วันนี้วันวาเลนไทน์ไง แบ๊งค์ ก็อยากจะให้อะไรฟ้าบ้าง
>>>>เธอหัวเราะในคำตอบของผม
>>>>แล้วทำไมถึงอยากจะให้ฟ้าหละจ๊ะ
.ตอบให้ตรงประเด็นสิ
>>>>ผมชักจะจนมุม เลยต้องวกไปคำตอบที่ผมมักจะใช้อยู่เสมอ ก็
ก็
>>>>ฟ้าเป็นเพื่อนแบ๊งค์ไง
>>>>นั่นไง
ว่าแล้วเชียว
>>>>ชอบวนมาจบคำว่าเพื่อนอยู่เรื่อยเลยแบ๊งค์หนะจะตอบแบบอื่นบ้างไม่ได้หรือไง
>>>>อ้าว..ก็ถ้าไม่ให้พูดว่าเพื่อนจะให้พูดว่าไงหละ
ฟ้าก็
>>>>เธอจ้องตาผมอยู่นาน
>>>>อ๊ะ
ถ้าแบ๊งค์บอกว่าคิดกับฟ้าแค่เพื่อน แล้วในห้องเราก็มีกันตั้ง 50 กว่าคน
>>>>ไม่เห็นว่าจะได้ดอกไม้จากแบ๊งค์ บ้างเลย
.เนอะ
>>>>ดูเหมือนผมจะแก้ตัวไม่ขึ้นเลยสำหรับคำพูดของเธอ ฟ้าเธอมักจะต้อนผมจน
>>>>จนมุมเสมอ
>>>>และพยายามให้ผมยอมรับให้ได้เลยทีเดียว ผมไม่รู้จะตอบเธอว่าไง
>>>>ผมเลยชี้ไปที่ป้ายรถเมล์ ฟ้า ฟ้า รถมาแล้วรีบไปกันดีกว่า
>>>>เดี๋ยวก่อนซี้
มาตอบก่อน ผมรีบวิ่งขึ้นทันที
>>>>ตลอดทางบนรถเธอยิ้มและก็จ้องหน้าผมไม่กระพริบตาเลย
>>>>การเอาทิวลิปส์ให้เธอในวันนั้นทำให้ฟ้าเธอดูมีความสุขมาก
>>>>แต่อาจารย์ก็สั่งให้ทุกคนนั่งลงเพื่อเตรียมตัวที่จะสอบ
>>>>หลังจากวันนั้นก่อนที่อาจารย์จะติดป้ายประกาศชื่อนักเรียนว่าจะได้อยู่สายไหน
>>>>ห้องไหน ผมไปขอดูผลกับอาจารย์ที่ปรึกษาของผมก่อน
>>>>ชื่อผมกับฟ้าเราได้อยู่คนละห้อง กันเลย ฟ้าเธอหัวอ่อนได้อยู่สาย ศิลป์-ภาษา
>>>>ส่วนผมได้อยู่สาย วิทย์-คณิต คะแนนนี้นำโด่งเลย
>>>>ผมเห็นอย่างนั้นเลยขออาจารย์ย้ายไปอยู่ สายศิลป์-ภาษา ทันที
>>>>ทีแรกอาจารย์ก็ไม่อยากให้ผมเปลี่ยนห้องอาจารย์บอกว่าคนหัวไวอย่างผม
>>>>เรียนสาย วิทย์-คณิต จะไปได้ไกลเลย แต่ผมก็ไม่ฟัง ขอร้องอาจารย์ด้วยเหตุผล
>>>>นานัปการ
>>>>จนในที่สุดอาจารย์ก็ย้ายชื่อผมไปห้องเดียวกันกับฟ้าเลยครับ
>>>>ผมดีใจมากที่ผมจะได้ใกล้ชิดเธออีกตั้ง 3 ปี
>>>>ก็ตลอดเวลาที่ผมได้รู้จักเธอมันกลายเป็นความผูกพันที่ฝังลึกอยู่ในใจผม
>>>>มันคงยากที่ผมจะละสายตาจากเธอได้
>>>>วันที่ผมรอก็มาถึง ฟ้าเธอดีใจมากที่เห็นผมได้อยู่ห้องเดียวกับเธอ
>>>>แต่เธอก็แปลกใจอยู่เหมือนกันว่าคนอย่างผมทำไมถึงได้อยู่สาย
>>>>ศิลป์-ภาษา
>>>>ฟ้าเธอดูเป็นสาวขึ้น สวยขึ้น
>>>>แต่นิสัยก็ยังคงเป็นฟ้าเหมือนเดิมเด็กผู้หญิงที่น่ารัก ขี้เล่น
>>>>และก็ชอบที่จะให้ผมเอาใจอยู่เสมอ
>>>>เธอมักจะให้ผมชอบอะไรที่เหมือนเหมือนกับเธอ
>>>>เวลากินข้าวอาหารก็ต้องเหมือนกัน
>>>>ถ้าข้าวจานไหนเยอะกว่ากันเธอก็ต้องเอามาแบ่งให้เท่ากันทั้ง 2
>>>>จานถึงจะกินได้
>>>>น้ำที่ดื่มก็ต้องเหมือนกันโดยมากจะเป็นน้ำส้ม
>>>>ปากกายังต้องเป็นยี่ห้อเดียวกันเลย
>>>>และก็อีกหลายต่อหลายอย่างที่เธอมักจะสรรหามา แม้แต่รองเท้า
>>>>เธอยังเคยเปลี่ยนกันใส่กับผมเลย ถึงผมจะอายเพื่อนก็เหอะ
>>>>แต่ผมก็ไม่เคยขัดใจเธอ
>>>>เธอว่าไง ผมก็ว่างั้น ความสุขเล็กเล็กน้อยน้อยที่เกิดขึ้นในใจผมทุกวัน
>>>>จึงทำให้ผมรู้สึกห่วงใยเธออยู่ตลอดเวลา
>>>>เวลาที่เธอร้อนผมก็จะหากระดาษมาทำเป็นพัดแล้วก็พัดให้เธอ
>>>>เวลาที่เธอหนาวผมก็จะถอดเสื้อหนาวของผมคลุมให้เธอ
>>>>เวลาที่เธอตากฝนผมก็จะใช้กระเป๋าผมเป็นร่มบังฝนให้เธอโดยที่ไม่สนใจหนังสือที่อยู่ข้างในเลยว่ามันจะเปียกแค่ไหน
>>>>หรือแม้แต่เวลาที่เธอถูกอาจารย์ทำโทษ ผมก็มักจะออกรับแทนเธอเสมอ
>>>>ฟ้าเธอเป็นคนที่ไม่กล้าเถียงคนอื่น ผมจึงหาข้อแก้ตัวสารพัดมาช่วยเธอ
>>>>หรือถ้ามันเป็นความผิดแบบเต็มเต็ม ที่เถียงไม่ขึ้น ผมก็จะรับโทษแทนเธอ
>>>>เธอมักจะถามผมเสมอว่าผมทำไมถึงต้องดีกับเธอขนาดนั้น
>>>>แต่ทำไมนะถึงไม่มีสักครั้งเลยที่ผมจะกล้าเอ่ยปากบอกเธอว่า
>>>>ผมรักเธอ
>>>>ผมเอาแต่กลัวกลัวว่าหากเธอรู้เธออาจจะจากผมไป
>>>>ผมเห็นจากที่ผู้ชายหลายคนที่มาจีบฟ้า ทั้งหล่อทั้งรวย
>>>>ฟ้าเธอก็ไม่เคยสนใจใครเลย
>>>>ดูเหมือนชายในฝันของเธอคงจะต้องดีไปซะทุกอย่าง
>>>>สำหรับผม ผมขอแค่ได้อยู่ใกล้ใกล้เธอ ได้ทำอะไรเพื่อเธอ
>>>>ได้เห็นเธอยิ้ม
>>>>เห็นเธอมีความสุข เท่านั้นมันก็มากพอแล้วสำหรับคนอย่างผม
>>>>ผมเป็นฮีโร่ประจำตัวฟ้าอยู่หลายปี ไม่เคยมีสักครั้งที่ผมจะให้เธอยืนเดียวดาย
>>>>ตอนนี้พวกเราก็มาถึงชั้น ม.6แล้วนี่ก็เป็นปีสุดท้ายในชั้นมัธยมแล้วสินะ
>>>>ถ้าจะนับจากวันแรกที่ผมเห็นเธอและก็แอบหลงรักเธอ
>>>>ตั้งแต่วันนั้นมาจนวันนี้ก็ย่างเข้าปีที่ 6 แล้ว
>>>>แต่ความรักที่ผมมีให้กับเธอมันไม่เคยลดน้อยลงไปเลย ตรงกันข้าม
>>>>มันมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
>>>>ต้นรักที่เธอได้ปลูกไว้ในใจผมอย่างไม่รู้ตัวตอนนี้มันดูเหมือนจะแผ่กิ่งก้านสาขาออกไปทุกอนูภาคของร่างกายผมเลยก็ว่าได้
>>>>เธอจะรู้บ้างไหมนะว่าผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนเคียงข้างเธอเสมอมา
>>>>เขาแอบหลงรักเธอจนหมดหัวใจ
>>>>เดี๋ยวนี้ผมกับเธอมักจะไปไหนด้วยกันเป็นประจำ ไม่ห่างกันเลยทีเดียว
>>>>เวลาที่ผมไปไหนเธอก็มักจะตามติดผมแจเลยเหมือนเด็กที่ขี้อ้อน
>>>>แต่ผมก็ไม่เคยรู้สึกรำคาญเธอเลย มันกลับทำให้ผมยิ่งรู้สึกผูกพันกับเธอมากขึ้นเรื่อยเรื่อย
>>>>ผมฟันฝ่าอุปสรรคเคียงข้างฟ้าเสมอมา
>>>>จนในที่สุดเวลาในช่วงมัธยมของเราก็มาถึงจุดสุดท้าย เรากำลังที่จะEnt
>>>>ผมรู้ว่าฟ้าเธอจะเลือกคณะ สถาปัตยกรรม เธอขอให้ผมเรียนกับเธอด้วย
>>>>ทีแรกผมก็ไม่ ไม่คำเดียวเลย เพราะใจผมอยากจะเรียนแพทย์มาตั้งแต่ไหนแต่ไร
>>>>และความสามารถอย่างผมรับรองว่าสอบแพทย์ไม่ใช่ปัญหาเลยสักนิด
>>>>แต่ความผูกพันที่ฝังลึกในใจผม ที่มีให้กับฟ้านี่สิ
>>>>มันทำให้ผมต้องคิดหนัก ถึงเวลาแล้วที่ผมต้องเลือกระหว่างคนที่ผมรักกับอาชีพที่ผมรัก
>>>>ตลอดเวลา 6 ปีที่ผ่านมา เธอทำให้ผมมีความสุข เธอทำให้ผมไม่เคยเหงา
>>>>เธอทำให้ผมรู้สึกว่าโลกนี้มีคนที่ผมสามารถสละแม้ชีวิตเพื่อเธอ
>>>>แล้วผมจะทำได้หรือหากสองเราจะต้องห่างกัน ผมนั่งคิดนอนคิดอยู่นาน
>>>>ในที่สุดผมก็ตัดสินใจ Ent สถาปัตย์ กับฟ้า ผมทิ้งอาชีพที่ผมฝันมาตั้งแต่เด็ก
>>>>เพื่อสิ่งที่ผมรักยิ่งกว่า
>>>>วันประกาศผลEnt ก็มาถึงผมรีบมาตั้งแต่เช้าเลย
>>>>ผู้คนมากมายมาจากทั่วสารทิศ
>>>>มาเพื่อจุดประสงค์เดียวกัน เพื่อที่จะมาหาชื่อตนเองบนบอร์ด
>>>>ผมเบียดเสียดผู้คน กว่าจะเข้าไปถึงก็เกือบชั่วโมง ชื่อผมอยู่เป็นอันดับแรกเลย
>>>>ดูมันจะหมูมากสำหรับผม ผมไม่สนใจชื่อผม เพราะสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าคือฟ้า
>>>>หากไม่มีชื่อฟ้าบนนี้ ผมจะเรียนมหาลัยเปิดกับเธอ
>>>>ผมมองหาชื่อฟ้าเรียงลงมาเลย
>>>>20 คนก็แล้ว 50 คนก็แล้ว 100 คนก็แล้ว 300 คนก็แล้ว
>>>>ผมเปิดหาแผ่นแล้วแผ่นเล่า
>>>>มันเริ่มทำให้ผมใจเสียขึ้นมาทุกที ผมเปิดมาจนถึงแผ่นสุดท้าย
>>>>มองลงไปเรื่อยๆ เห็นชื่อฟ้าอยู่เป็นอันดับสุดท้ายพอดีเป๊ะเลย ผมดีใจมากเลย
>>>>ผมจะไม่ได้จากเธออีกแล้ว ผมกระโดดดีใจวิ่งไปทั่วเลย
>>>>หลังจากวันนั้นผมก็เฝ้ารอวันที่ผมจะได้เจอฟ้าอีกครั้งในชุดนักศึกษามหาลัย
>>>>แล้ววันแรกในมหาลัยก็มาถึง เมื่อคืนผมนอนแทบไม่หลับผมอยากที่จะเห็นหน้าเธอ
>>>>ผมเดินเข้าประตูมหาลัยมา ที่นี่มันกว้างใหญ่มาก เต็มไปด้วยร่มไม้ดูร่มรื่นไปหมด
>>>>ตามทางเดินก็มีทั้งนักศึกษาหญิงชายเดินพลุกพล่านไปหมด
>>>>ข้างทางก็ติดป้ายแสดงความยินดีกับนักศึกษาใหม่ ผมมองหาคณะ สถาปัตย์
>>>>อยู่นาน ผมนั่งรอฟ้าอยู่หน้าตึก เธอนี้ยังชอบมาสายเหมือนเดิมเลย ไม่รู้จักโตสักที
>>>>แล้วผมก็เห็นฟ้าเดินผ่าเหล่านักศึกษามาแต่ไกลเลย
>>>>ตอนนี้เธอดูไม่เหมือนฟ้าคนเดิมเลย ผมเธอยาว
>>>>ตาก็กลมโตเป็นประกายแก้มกับปากก็สีชมพูอ่อนๆ
>>>>เธอสวยกว่าเดิมจนผมจำแทบไม่ได้
>>>>และยังใส่ชุดนักศึกษามหาลัย ที่มองแล้วโค้งเว้าเข้ารูป
>>>>มันต่างกันลิบลับกับตอนมัธยมเลย
>>>>นักศึกษาชายที่เดินสวนกับฟ้ามองตามกันเป็นแถบ
>>>>ผมของเธอเวลาที่ต้องลมก็ปลิวออกเล็กน้อย ทำไมถึงสวยขนาดนี้นะ
>>>>ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะดีใจหรือจะเสียใจดี ที่ฟ้าเธอสวยขึ้น
>>>>เธอเห็นผมนั่งรออยู่เธอรีบวิ่งมาทันที ถึงหลายหลายอย่างในตัวฟ้ามันจะเปลี่ยนไป
>>>>แต่ที่ยังเหมือนเดิมก็เห็นจะเป็นนิสัยของเธอ
>>>>เธอยังคงเป็นนางฟ้าตัวน้อยน้อยของผมเช่นเดิม ผู้หญิงที่น่ารัก ขี้เล่น
>>>>ทำตัวเหมือนเด็กเด็ก ที่ผมชอบเธอก็ตรงนี้แหละ
>>>>ถึงผมกับฟ้าจะเข้าสู่มหาลัยแล้วแต่ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม
>>>>ผมยังนั่งรถไปส่งเธอบ้านทุกวัน ผมยังทานข้าวกับเธอทุกมื้อ
>>>>ผมยังไปดูดาวกับเธอเป็นประจำ
>>>>และผมก็ยังเป็นบอดี้การ์ดของเธอทุกลมหายใจ
>>>>
..แต่พอเราขึ้นปี 2 ทุกอย่างมันก็เริ่มที่จะเปลี่ยนไป
>>>>มีผู้ชายที่พร้อมไปซะทุกอย่างทั้งเรื่องหน้าตาและฐานะ
>>>>หลายต่อหลายคนต่างมารุมชอบเธอ ดูผมจะเทียบกับใครเขาไม่ได้เลย
>>>>ตอนนี้ฟ้าเธอเป็นดาวของมหาลัยเลยก็ว่าได้ เธอไม่ใช่ฟ้าที่เพื่อนๆ
>>>>ชอบหาว่าเรียนอ่อน ชอบมาสาย อีกต่อไปแล้ว
>>>>ดูเหมือนความบกพร่องที่เธอเคยมี
>>>>มันถูกความสวยและความสามารถในด้านอื่นของเธอทดแทนไปหมดเลย
>>>>เธอเป็นเชียร์หลีดเดอร์ของมหาลัยที่เด่นกว่าคนอื่นๆ
>>>>เธอเข้าร่วมในหลายหลายกิจกรรมของโรงเรียน
>>>>หรือจะเป็นการประกวดด้านความสวยความงามต่างๆ
>>>>ดูเหมือนฟ้าเธอจะกวาดเรียบเลย
>>>>แต่ก็ไม่มีสักครั้งที่ฟ้าเธอจะลืมผม
>>>>จิตใจเธอข้างในยังเหมือนเดิมทุกประการ
>>>>จะเปลี่ยนไปก็แต่สภาพแวดล้อมรอบตัวเธอที่มันทำให้ผมดูจะไม่เหมาะกับฟ้า
>>>>ลงไปทุกขณะ เดี๋ยวนี้เวลาที่ผมไปไหนกับเธอมักจะมีคนมองตลอด
>>>>ผมเริ่มรู้สึกว่าผมห่างเธอไปเรื่อยๆ เหมือนเรือที่ถูกปล่อยลอยเคว้งคว้าง
>>>>ซึ่งนับวันลมฝนจะทำให้มันห่างออกจากผืนดินเข้าทุกขณะ
>>>>เมื่อก่อนผมเคยคิดเสมอว่า
>>>>เธอเป็นนางฟ้า
. ที่ผมต้องคอยช่วยเหลือเสมอตอนนี้มันก็ยิ่งไกลลับตา
>>>>เปลี่ยนเป็นคำว่า ดอกฟ้ากับหมาวัดดูจะเหมาะกว่า
>>>>เมื่อก่อนที่ผมคอยช่วยเธอไปซะทุกเรื่อง
>>>>ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมเริ่มหมดความสำคัญแล้ว
>>>>ผู้คนรอบตัวฟ้าต่างช่วยเหลือดูแลเธอยิ่งกว่าไข่ในหินซะอีก
>>>>จึงทำให้ผมพยายามปลีกตัวออกจากเธอ เวลาเดินกับเธอผมก็พยายามรักษาระยะไว้
>>>>หลายอย่างในตัวผมมันเปลี่ยนไป จนทำให้ฟ้าเธอผิดสังเกต
>>>>ยิ่งผมหนีเธอเธอก็ยิ่งตามติดผมเข้าไปใหญ่ เหมือนกำลังประชดผม
>>>>ฟ้าเธอช่างไม่เข้าใจอะไรเอาซะเลยว่าทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว
>>>>เธอยังเอาแต่เป็นเด็กไม่รู้จักโต หลายครั้งที่เธอถามผมว่าผมเป็นอะไรไป
>>>>แต่ผมก็มักตอบเธอไปว่าไม่มีอะไรทุกอย่างยังเหมือนเดิม
>>>>เดี๋ยวนี้เวลาที่เธอชวนผมไปดูดาวผมก็มักบ่ายเบี่ยงไป บอกว่าไม่ว่างบ้าง ติดธุระบ้าง
>>>>
เมื่อก่อนการที่มาโรงเรียนแล้วได้เห็นหน้าเธอมันทำให้ผมมีความสุขแต่เดี๋ยวนี้มันกลับทำ ให้ผมปวดร้าวเมื่อรู้ว่าระหว่างเราช่องว่างมันมากขึ้นทุกที
>>>>ทำไมนะทั้งที่ผมอยากบอกเธอใจแทบขาดว่าผมรักเธอ
>>>>รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น
>>>>แต่ปากของผมมันกลับไม่กล้าพูดออกไป ผมนั่งเงียบอยู่พักแล้วก็ถามเธอ
>>>>ฟ้า เมื่อตะกี๊ มีคนขับรถไปส่งไม่ใช่เหรอทำไมลงมาซะหละ
>>>>เธอยิ้มแล้วพูดหวานๆ อ้าว!
ก็เค้านึกว่าตัวเองกลับไปแล้วหนิ เพื่อนก็เลยมาส่ง
>>>>แต่พอเห็นแบ๊งค์เดินอยู่ริมถนนก็เลยรีบลงมาหานี่ไง ทำไม
หึงใช่มั๊ย
>>>>คราวหน้าจะไม่กลับกับใครอีกแล้วจะรอให้แบ๊งค์ไปส่งคนเดียว
.แบ๊งค์เนี่ยขับรถนิ่ม
จะตาย
>>>>ผมหัวเราะที่เธอบอกว่าผมขับรถไปส่งเธอ รถแบ๊งค์! ไหนหละรถแบ๊งค์
>>>>เธอหัวเราะ อ้าว! ก็นั่งอยู่เนี่ยไง แบ๊งค์ก็ส่งฟ้าทุกวัน ทุกวัน มาตั้ง8ปีแล้ว
>>>>ผมหัวเราะที่เธอพูด เธอชอบที่จะหาอะไรมาพูดให้ผมขำอยู่เสมอ
>>>>ทุกครั้งที่เธอพูดมันทำให้ผมมีความสุข
>>>>หลังจากที่ผมส่งเธอถึงบ้านผมไม่รู้จะไปไหนต่อ
>>>>ผมยังไม่อยากกลับบ้านผมเลยนั่งรถไปสะพานคนเดียว
>>>>ทุกครั้งที่ผมมาฟ้าจะมาด้วยแต่วันนี้ผมมาคนเดียวรู้สึกหวิวใจยังไงบอกไม่ถูก
>>>>ท้องฟ้าวันนี้ดูโปร่งมากดาวเต็มท้องฟ้าไปหมด นี่ถ้าฟ้าเธอได้เห็นเธอคงจะชอบมาก
>>>>ผมยืนดูจนเพลิน แล้วก็มีมือมาปิดตาผม ทายซิ! ใครเอ่ย ผมหัวเราะ
>>>>ผมรู้ทันทีเลยว่าเป็นฟ้า ผมหันไปหาเธอ เธอโกรธเล็กน้อยแต่ก็ยังยิ้ม
>>>>นึกแล้วเชียวว่าต้องแอบมาดูคนเดียว..แบ๊งค์เนี่ย! ไม่ชวนฟ้าบ้างเลยนะ
>>>>เธอพูดจบก็ยื่นไอศกรีมให้ผม แล้วเธอก็แหงนหน้ามองดาวบนท้องฟ้า
>>>>ดูเธอจะชอบมันมาก ผมแอบมองใบหน้าเธอ ผมมองอยู่นานโดยที่เธอไม่รู้ตัว
>>>>เธอหันมาหาผม
>>>>วันนี้ดาวสวยดีเนอะ ว่ามั๊ยแบ๊งค์
>>>>ผมตอบเธอเบาๆไม่คิดว่าเธอจะได้ยิน
>>>>ฟ้าดูสวยกว่าดาวบนนั้นอีกเธอยิ้มเหมือนจะได้ยินฮะ! แบ๊งค์พูดว่าอะไรนะ
>>>>อ้อ เปล่าหลอก ผมเห็นไดอะรี่เล่มเดิมของเธออีกแล้ว ฟ้า นี่มันก็ปี2 แล้วนะ แบ๊งค์อ่านไดอะรี่ของฟ้าได้หรือยัง
>>>>เธอหันมา ใกล้แล้วหละแบ๊งค์มันใกล้จะสมบูรณ์แล้วขาดก็แต่
>>>>เธออ้ำอึ้งไปพักแล้วก็หยุดพูดไป
>>>>ประโยคสุดท้ายเธออยากจะพูดว่าอะไรนะดูท่าทางมันคงสำคัญมาก
..
>>>>ผมว่ามันดึกมากแล้วเลยชวนฟ้าเธอกลับ ผมออกเดิน เธอดึงแขนผมไว้ทันที
>>>>แบ๊งค์
.ฟ้าอยากขี่หลัง
>>>>เธอพูดจบก็กระโดดขึ้นหลังผมมันเหมือนสมัยก่อนไม่มีผิดเธอยังคงชอบที่จะขี่หลังผมเหมือนเดิม
>>>>แต่ที่มันจะเปลี่ยนไปซักหน่อยก็เห็นจะเป็นหน้าอกของฟ้าที่มันต่างจากเมื่อก่อนไกลกันลิบเลย
>>>>ผมหันไปยิ้มให้เธอ อะไร!!..คิดอะไร..ห้ามลามกเดินต่อไปเร็วๆ
>>>>เธอคงรู้ว่าผมกำลังคิดถึงสรีระของตัวเธอที่มันเปลี่ยนไปมาก
>>>>เดี๋ยวนี้เธอเป็นสาวเต็มตัวแล้ว
>>>>นี่ถ้าใครเห็นเธอขี่หลังผมแบบนี้คงอิจฉาน่าดู
>>>>หลายหลายอย่างในวันนี้ทำให้ผมได้รู้ว่าฟ้าเธอยังคงนิสัยเหมือนเดิม
>>>>เมื่อก่อนเคยเป็นไงเดี๋ยวนี้ก็เป็นงั้น
>>>>ย่างเข้าปี 3 ของมหาลัยแล้ว ผมมีเพื่อนต่างคณะคนหนึ่ง มันเรียนนิติศาสตร์
>>>>เกี่ยวกับกฎหมาย มันชื่อชัย พ่อของมันเป็นนักการเมืองชื่อดัง
>>>>ถึงมันจะรู้ว่าตัวเองเส้นใหญ่แค่ไหนแต่มันกลับไม่เคยข่มเหงคนอื่น
>>>>ตรงกันข้ามมันกลับเป็นคนที่นิสัยดี ชอบที่จะช่วยเหลือผู้อื่น
>>>>หน้าตาก็หล่อเอาการเลยทีเดียว นายชัยมันแอบรักฟ้ามานานแล้ว
>>>>มันเคยถามผมหลายครั้งว่าผมคิดยังไงกับฟ้าแต่ผมก็ตอบว่าแค่เพื่อน
>>>>ผมเห็นว่าชัยมันเป็นคนดีและด้วยการที่มันอ้อนผมเช้าเย็นนั่นหละ
>>>>จนในที่สุดผมก็พามันไปแนะนำให้ฟ้ารู้จัก แต่จากที่ผมดู
>>>>ฟ้าก็รู้สึกเฉยเฉยกับมันเหมือนกับรายอื่นๆนั่นหละ
>>>>ถึงมันจะหล่อจะรวยแค่ไหนก็เหอะ
.
>>>>เวลาว่างๆนายชัยมันก็ชอบมาถามผมเกี่ยวกับตัวฟ้า
>>>>ซึ่งมันก็รู้ดีว่าหากเป็นเรื่องเกี่ยวกับฟ้าผมดูจะรู้ดีกว่าทุกคน
>>>>มันค่อยๆทำอย่างที่ฟ้าชอบทุกวัน ทุกวัน มันตามจีบฟ้าอยู่เป็นปี
>>>>จนในที่สุดฟ้าก็เริ่มรู้สึกว่าชัยมันเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง
>>>>เวลาที่เธอไปไหนชัยมันก็จะตามติด ผมเริ่มรู้สึกว่านายชัยมันกำลังเป็นผมในอีกตัวตนหนึ่ง
>>>>แต่ในตัวตนของมันดูจะเพรียบพร้อมไปกว่าตัวของผมไปซะทุกเรื่อง
>>>>ผมจึงเริ่มที่จะถอยห่างเปิดช่องว่างให้เขาทั้งสองมากขึ้นทุกวัน
>>>>หลายคนที่เห็นชัยกับฟ้าต่างก็คิดเหมือนเหมือนกันว่าเป็นคู่ที่เหมาะสมกัน
>>>>ผู้หญิงหลายหลายคน ชอบนายชัยแต่มันไม่เคยสนใจใครเลย นอกจาก
.ฟ้า
>>>>แล้วเราก็ใกล้เข้ามาถึง วาระสุดท้ายของการเรียนแล้ว
>>>>วันรับปริญญาใกล้เข้ามาทุกขณะ
>>>>ผมกำลังคิดที่จะตอบคำถามของฟ้าที่เธอเฝ้าถามผมตลอด 10 ปีที่ผ่านมา
>>>>ผมได้แอบออกแบบแหวนออกมาวงหนึ่งแหวนวงนี้ผมใช้เวลาอยู่หลายเดือนในการทุ่มเทที่จะทำ เกลียวของแหวนเป็นก้านทิวลิปส์ ส่วนหัวแหวนก็เป็นดอกทิวลิปส์
>>>>ผมใช้เงินที่ผมเก็บหอมรอมริบมาตลอดหลายปีทำแหวนนี้ขึ้นมา
>>>>ถึงค่าของมันจะน้อยมาก เมื่อเทียบกับเพชร แต่ในด้านจิตใจแล้วผมรับรองว่าฟ้าเธอต้องชอบมันมากเลยทีเดียว
>>>>ผมจะมอบแหวนนี้ให้เธอในวันรับปริญญาแล้วผมจะสารภาพในสิ่งที่ผมไม่กล้าพูดมาตลอด 10 ปี คำว่า ผมรักเธอ
>>>>วันรับปริญญาก็มาถึง
หลังจากที่พิธีทุกอย่างเสร็จสิ้น ผมเดินตรงเข้าไปหาฟ้า
>>>>ยืนข้างๆเธอแล้วพูดแบบไม่กล้าที่จะสบตาเธอ
>>>>ฟ้าคืนนี้ไปดูดาวด้วยกันนะ
แบ๊งค์มีบางอย่างอยากจะบอก
>>>>เธอรีบมายืนข้างหน้าผมทันที ท่าทางฟ้าดีใจมาก
>>>>ผมไม่เคยเห็นเธอดีใจเท่านี้มาก่อน แบ๊งค์อยากจะบอกอะไร
!
>>>>ฟ้าเธออยากจะรู้มากเลยเธอตื่นเต้นอยากจะรู้ให้ได้เอาซะตอนนั้น
>>>>ผมจับมือเธอมาประกบไว้
>>>>เอาไว้คืนนี้ฟ้าจะได้รู้สิ่งที่อยู่ในใจแบ๊งค์ ตลอด 10 ปี เธอจ้องตาผม สัญญาแล้วนะถ้าไม่มาเค้าโกรธด้วยหละ พูดจบผมก็เดินจากไป
>>>>เธอตะโกน แบ๊งค์! ฟ้าจะรอนะ
>>>>
.ผมกลับถึงบ้านผมก็หยิบของชิ้นหนึ่งที่ผมซ่อนไว้อย่างดี
>>>>มันถูกเก็บในกล่องอย่างมิดชิด ผมหยิบสิ่งของชิ้นนั้นออกมา มันคือ แหวน แหวน
>>>>รูปดอกทิวลิปส์
>>>>ผมได้ทุ่มเทออกแบบอย่างเต็มที่มันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อฟ้าเพียงคนเดียว
>>>>ผมหยิบแหวนนั้นมาแนบไว้กับอกแล้วผมก็เผลอหลับไป
>>>>ผมตื่นอีกทีเวลามันปาเข้าไป 4 ทุ่ม ผมลุกขึ้นแล้วรีบออกจากบ้านทันที นี่ผมช้ามากเลย!!
>>>>พอผมไปถึงผมรีบวิ่งทันทีผมดีใจมากที่เธอยังรอผมอยู่เธอยืนรอผมอยู่กลางสะพาน
>>>>ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาเธออย่างใจเย็นคืนนี้ผมจะกล้าพูดกับเธออย่างเต็มที
>>>>ผมเดินเข้าไป แต่ผมก็เห็นชายคนหนึ่ง เดินมาจากอีกฟากหนึ่งของสะพาน
>>>>นายชัย
>>>>ดูเหมือนมันจะเดินถึงตัวฟ้าก่อนผมประมาณ 10 วินาทีเท่านั้นเอง
>>>>ตอนนั้นผมก็ใกล้จะถึงตัวฟ้ามากแล้ว ผมจึงรีบหลบเข้าหลังเสาทันที
>>>>ตอนนั้นไฟบนสะพานมืดมากเขาทั้ง 2 เลยมองไม่เห็นผม
>>>>ผมแอบดูชัยคุยกับฟ้าอยู่นานมากจนในที่สุดชัยมันเอาสิ่งของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อของมัน เป็นกล่องสีแดงเล็กๆ
>>>>มันเปิดกล่องออกแล้วหยิบของข้างในนั้นยื่นให้ฟ้า
>>>>มันคือแหวน แหวนเพชรหลายกระหลัดเลยทีเดียว
>>>>เธอไม่รับแหวนนั่นเธอยังคงยืนรอที่จะฟังคำสารภาพของผมอยู่
>>>>เธอรอชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า ในที่สุดเธอก็รับแหวนจากนายชัย
>>>>ฟ้าเธอร้องไห้และก็กอดนายชัย
>>>>แล้วผมก็รู้ทันทีเลยว่าโอกาสของผมมันหมดลงแล้ว
>>>>นี่ผมคงมาช้าไป ผมไม่ได้ช้าแค่ 10 วินาที หรือ 10 นาที แต่ผมช้าไป
>>>>10 ปี ตลอด 10 ปีที่ผ่านมา
>>>>ฟ้าเธอเฝ้าถามผมครั้งแล้วครั้งเล่าว่าผมรู้สึกอย่างไรกับเธอ
>>>>แต่ผมกลับไม่เคยตอบ ผมปล่อยให้เวลามันผ่านไปเรื่อยๆ
>>>>จนถึงวันนี้โอกาสครั้งสุดท้ายของผมมันได้หลุดมือไปแล้ว
>>>>แต่ถึงผมจะไม่ได้เคียงคู่กับเธอ แต่เธอก็ได้คนที่ดีอย่างชัยเคียงข้าง
>>>>มันเป็นคนดีและก็เพรียบพร้อมทุกอย่าง ที่สำคัญมันรักฟ้ามาก
>>>>มันรักฟ้าไม่น้อยกว่าผม ผมควรที่จะปล่อยให้ฟ้าได้พบกับสิ่งที่ดีที่สุด
>>>>ผมเชื่อว่าชัยมันจะดูแลเธอเป็นอย่างดี
>>>>แต่ถ้าวันใดที่มันทำให้ฟ้าต้องเสียใจ ผมจะกลับมา และทวงของของผมคืน
>>>>
หลังจากวันนั้นผมก็หายไปจากชีวิตของฟ้า เธอโทรมาหาผม
>>>>สายแล้วสายเล่า แต่ผมไม่รับและก็เปลี่ยนเบอร์ไปในที่สุด ผมคอยเฝ้าดูฟ้าอยู่ห่างๆ
>>>>เธอยังไม่แต่งงานกับชัย เธอยังคอยคำสารภาพจากผมอยู่ เธอรอผมถึง 2 ปี
จนในที่สุดพ่อของฟ้าก็ยกฟ้าให้กับชัย เธอคงจะลืมผมได้สักที
>>>>ข่าวคราวการแต่งงานของ รุ่งฟ้า กับ ชัยวัตร ดังไปทั่วตามหน้าหนังสือพิมพ์
>>>>นิตยสาร รวมไปถึงสื่อทุกแขนง ผมเฝ้าดูความสำเร็จของฟ้าอยู่โดยที่เธอไม่รู้ตัว
>>>>ตอนนี้เธอมีทุ่งทิวลิปส์อย่างที่เธอเคยฝันแล้ว บ้านของเธอก็เป็นคฤหาสถ์หลังใหญ่
>>>>ที่ด้านบนสุดเป็นชั้นลอยเป็นหอสำหรับดูดาว มีกล้องดูดาวเกือบทุกชนิด คงทำให้เธอมีความสุขกับการดูดาว มากกว่าการมา ทนยืนดูดาวบนสะพานเก่าเก่า กับคนเดินดินเช่นผม
>>>>ตอนนี้นายชัยก็ได้เป็นนักการเมืองเจริญรอยตามพ่อ ซึ่งมันก็เป็นนักการเมืองที่ขาวสะอาดไม่เคยโกงกิน เป็นที่ชื่นชอบของประชาชน
>>>>ผมเฝ้าวนเวียนอยู่รอบตัวฟ้าโดยที่เธอไม่เห็นมา 5 ปีเต็มแล้ว ทุกวาเลนไทน์
>>>>ผมจะนำทิวลิปส์ สีขาวที่เธอชอบไปปักไว้รั้วหน้าบ้านเธอ ทุกครั้งที่เธอได้มัน
>>>>เธอจะออกตามหาเจ้าของดอกไม้ทุกครั้ง แต่ก็ไม่มีสักครั้งที่เธอจะได้เห็นผม
>>>>5 ปีที่ผ่านมานี้ ผมได้สร้างเนื้อสร้างตัวขึ้นมาอย่างเงียบเงียบ
>>>>ผมกลายเป็น ดีไซเนอร์ ชื่อดัง ผมมักจะไม่ใช้ชื่อจริงในการทำงาน
>>>>คนที่มาติดต่องานกับผมจะรู้จักผมในชื่อ ทิวลิปส์
>>>>ส่วนใหญ่เขามักจะไม่ค่อยได้เห็นหน้าผม เพราะผมชอบที่จะทำตัวลึกลับ
>>>>ตอนนี้ผมกำลังได้รับงานใหญ่ที่ ปารีส หน่วยงานที่นั่นเขาขอให้ผมไปเป็น
>>>>ดีไซเนอร์ประจำที่นั่น เขาติดต่อผมมานานแล้ว
>>>>แต่ผมยังไม่เคยคิดที่จะไปผม
อยากที่จะรอดูให้แน่ใจว่าฟ้าเธอจะมีความสุข
>>>>และตอนนี้เวลามันก็ผ่านมา 5 ปีแล้ว มันถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องวางมือสักที
>>>>ผมตัดสินใจที่จะไปอยู่ที่ปารีส และจะโอนสัญชาติเป็นคนที่นั่น
>>>>และจะไม่กลับมาอีก คืนนี้เครื่องของผมก็จะออกแล้ว
>>>>วันนี้ผมเลยตัดสินใจที่จะเอาทิวลิปส์ดอกสุดท้ายไปวางไว้หน้าบ้านเธอ
>>>>มันเป็นทิวลิปส์ดอกสุดท้ายแล้วที่จะให้ฟ้า
..หลังจากที่ผมวางทิวลิปส์ไว้
>>>>ผมก็ค่อยๆเดินจากไป แต่ฟ้าเธออยู่ข้างในบ้านและก็เห็นผมเข้าพอดี
>>>>เธอรีบวิ่งตามผมออกมาทันที ผมเร่งฝีเท้าเดินหลบเธอเข้าไปในสวนสาธารณะ
>>>>ผมคิดว่าเธอคงไม่เห็นผมแล้ว
>>>>ขณะที่ผมกำลังจะเดินต่อก็มีมือเข้ามากอดผมจากทางด้านหลังความรู้สึกอย่างนี้ผมรู้ทันทีว่าเป็นใคร ผมไม่เคยลืมความรู้สึกอบอุ่นที่เธอเคยกอดผมได้เลย
>>>>ตอนนี้เธอกำลังร้องไห้และซบหน้าลงบนแผ่นหลังของผมน้ำตาของเธอนองหลังผมไปหมด
>>>>ผมยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกอยู่นาน ผมจึงค่อยๆหันหน้าไปหาเธอ
>>>>ผมใช้มือเอื้อมไปเช็ดน้ำตาที่แก้มของเธออย่างเบามือ
>>>>แก้มของเธอยังคงเป็นสีชมพูเหมือนเดิม ดูเธอยังน่ารักไม่เปลี่ยนแปลงเลย
>>>>เมื่อ 15 ปีที่ผมเคยเห็นเธอ ครั้งแรกเป็นอย่างไรเดี๋ยวนี้ก็ยังเหมือนเดิม
>>>>แววตายังคงใสเป็นประกาย ซึ่งต่างจากผมที่นับวันดูจะแก่ลงไปทุกขณะ
>>>>เธอยื่นมือมาจับมือผมที่กำลังเช็ดน้ำตาให้เธอแล้วก็พูดอย่างสะอื้น
>>>>แบ๊งค์!
.แบ๊งค์หายไปไหนมา ทำไมคืนนั้นแบ๊งค์ไม่มา
>>>>ผมไม่ตอบเธอยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ฟ้าตามหาแบ๊งค์ทุกวันเลยรู้มั๊ย
>>>>ฟ้ารอแบ๊งค์ จนที่สุด พ่อฟ้าก็ให้ฟ้าแต่งกับชัย
>>>>หลายต่อหลายคำถามที่เธอถามผมแต่ผมก็ไม่ตอบ เอาแต่ยืนนิ่ง
>>>>เธอหยิบของบางอย่างยื่นให้ผม แบ๊งค์
.ฟ้าให้ ไดอะรี่ที่ฟ้าสัญญาว่าจะให้แบ๊งค์ไง
>>>>แต่ถึงวันนี้มันก็ยังไม่สมบูร์นะ
>>>>ผมหยิบมาจากมือเธอ ไดอะรี่ที่ผมอยากจะดูว่าข้างในมันคืออะไรมาตั้ง 15 ปี
>>>>แต่เธอก็มักจะบอกว่ารอให้เสร็จสมบูรณ์ก่อน แต่จนถึงบัดนี้ก็ยังไม่สมบูรณ์อีกหรือ
>>>>เธอร้องไห้แบบไม่พูดอะไรเลยอยู่นาน
>>>>แล้วเธอก็ถามผม ที่ทุกทุกครั้งที่เธอถามเธอมักจะถามแบบอ้อมค้อม
>>>>แต่คราวนี้เธอถามตรงตรงเลย แบ๊งค์
แบ๊งค์ รักฟ้าบ้างหรือเปล่า
>>>>ถ้าหากทุกครั้งที่เธอเคยถามผม เธอถามตรงเช่นนี้
>>>>ผมคงให้คำตอบเธอแบบไม่หยุดคิดสักนิดตั้งแต่ 15 ปีที่แล้ว
..
>>>>ผมเงียบไปในขณะที่ใบไม้ใบหนึ่งค่อยๆ ร่วง ลงมาจากต้นไม้
>>>>ผมดูจนมันตกลงถึงพื้นดิน มันทำให้ผมคิดได้ว่า
>>>>อะไรบางอย่างเมื่อมันผ่านพ้นมาแล้วมันไม่มีทางที่จะหวนกลับคืนได้อีก
>>>>เหมือนดังเช่นผมที่จนวินาทีสุดท้ายที่ผมจะได้เห็นเธอเช่นนี้
>>>>ผมก็ยังไม่กล้าที่จะพูดออกไป หรือถึงผมจะกล้าพูดออกไปมันก็คงไม่มีประโยชน์
>>>>ผมยืนจ้องตาเธออยู่นาน
>>>>ฟ้า
.ต่อไปนี้ฟ้าดูแลตัวเองนะแบ๊งค์คงไม่ได้เป็นฮีโร่ประจำตัวฟ้าอีกแล้วนะ
>>>>เธอรีบถามผมด้วยท่าทางตกใจ ทำไม! แบ๊งค์ แบ๊งค์จะไปไหน ปารีส
>>>>ผมเช็ดน้ำตาที่แก้มเธอเป็นครั้งสุดท้าย
>>>>..ลาก่อนนางฟ้าตัวน้อยน้อยของผม.
>>>>ผมหันหลังแล้วก็เดินจากเธอไป เธอใช้มือมาดึงแขนผมไว้
>>>>ความรู้สึกแบบนี้ผมเคยรู้สึกหลายต่อหลายครั้ง ทุกครั้งผมจะต้องหันไปหาเธอ
>>>>แต่คราวนี้มันไม่เหมือนทุกครั้ง ผมค่อยๆแกะนิ้วเธอที่จับที่แขนผมแล้วก็เดินอย่างไม่เหลียวหลัง
>>>>ผมได้ยินเพียงเสียงเธอร้องสะอื้นจากข้างหลัง
>>>>แบ๊งค์!
.ไม่มีที่ไหนที่ดาวจะสวยเหมือนบนสะพานนั่น ไม่มีใครทำให้ฟ้ารู้สึกมีความสุขเหมือนกับแบ๊งค์ ไม่มีทิวลิปส์ดอกไหนเหมือนที่แบ๊งค์ให้
>>>>ฟ้า.. ฟ้ารัก
.
>>>>ประโยคสุดท้ายเธอพูดว่าอะไรผมก็ได้ยินไม่ชัดเพราะผมอยู่ห่างจากเธอมากแล้ว
>>>>ผมรู้สึกแต่เพียงว่าเธอกำลังยืนมองผมเดินจากไป จนลับตา
>>>>
..คืนนี้ผมมาสะพานแห่งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว
>>>>ผมคิดถึงหลายต่อหลายอย่างบนนี้ ผมไม่เคยขึ้นมาโดยไม่มีเธอมาก่อน
>>>>ผมไม่ได้ขึ้นมานานแล้วคืนนี้มันดูเงียบเชียบจริงจริง
>>>>เมฆที่บดบังบนท้องฟ้าเริ่มที่จะลอยออกจากหมู่ดาว
>>>>ดวงดาวเริ่มที่จะส่องแสงระยิบระยับดูแล้วมันช่างสวยจริงจริง
>>>>ผมพึ่งเคยมองมันแบบเต็มตาเป็นครั้งแรก
>>>>เพราะทุกครั้งที่มาผมไม่เคยใส่ใจกับดาวเลย ผมสนใจที่เธอมากกว่า
>>>>เพราะตาที่เป็นประกายของเธอมันสวยกว่าหมู่ดาวบนท้องฟ้าเสียอีก
>>>>ผมยังรู้สึกเหมือนกับว่า เธอกำลังยืนดูดาวข้างข้างผม
>>>>และเสียงเธอกินไอศกรีมมันก็ยังก้องอยู่ในหัวผมอยู่เลย
>>>>ผมหยิบไดอะรี่ที่เธอให้ผมขึ้นมาดู ผมค่อยๆเปิดออก
>>>>ข้างในมันยังใหม่อยู่เลยไม่มีแม้รอยยับ เธอทำไมถึงรักษาได้ดีขนาดนี้นะ
.
>>>>ผมเปิดเข้าไป ดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องราวของชายคนหนึ่ง
>>>>วันเดือนปีที่ระบุไว้หน้าแรกก็ประมาณ 15 ปีได้
>>>>เธอพูดถึงครั้งแรกที่อยู่ห้องเดียวกันกับชายคนนั้นที่ห้อง ม.1/3
>>>>เธอเริ่มหลงรักเขาตั้งแต่ครั้งแรก เธอพูดถึงความเป็นบอร์ดีการ์ดที่แสนดีของเขาที่
>>>>คอยช่วยเหลือเธอทุกครั้ง ยอมออกรับแทนเธอทุกเรื่องยอมเจ็บตัวเพราะเธอทุกครั้ง
>>>>ให้เธอขี่หลังโดยไม่บ่นสักคำ เขาทำให้เธอมีความสุข เขารู้ใจเธอไปซะทุกอย่าง
>>>>เขาทำให้ชีวิตเธอไม่อ้างว้าง เขากลับบ้านพร้อมเธอทุกวัน
>>>>ทั้งที่บ้านเขาและเธอไม่ได้อยู่ใกล้กันเลย และเธอก็เขียนถึงเหตุการณ์หลายต่อหลายอย่าง
>>>>ที่ทุกเหตุการณ์เหมือนมันพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวันวาน
>>>>แต่ประโยคหนึ่งในไดอะรี่ที่ผมอ่านแล้วดูเหมือนจะ น้ำตาคลอเลย ก็ประโยคสุดท้าย
>>>>ที่เธอเขียนถึงชายในไดอะรี่ของเธอ เมื่อไหร่น๊า
แบ๊งค์เขาจะบอกรักเราสักที
>>>>ผมอึ้งไปเลยมันเป็นสิ่งที่ผมมองข้ามมาตลอด และผมก็เข้าใจแล้ว
>>>>คำว่าเสร็จสมบูรณ์ของไดอะรี่เล่มนี้ว่ามันหมายถึงอะไร เธอหมายถึง
>>>>คำบอกรักจากปากผม ที่ผมไม่เคยบอกกับเธอแม้แต่ครั้งเดียว
>>>>ซึ่งนั่นก็เป็นเหตุผลเดียวที่ไดอะรี่ของเธอไม่เคยจบ
>>>>ยังคงขาดสิ่งสำคัญที่สุดจากปากของผม ผมอ่านจนหมดเล่ม
>>>>มันทำให้น้ำตาของผมไหลออกมาทันที น้ำตาของลูกผู้ชายที่ตลอด 20 ปีไม่เคยมีใครได้เห็น นี่ถ้าฟ้ามาเห็นเข้าเธอคงหัวเราะแย่เลย
>>>>ฮีโร่ ที่เธอบอกว่าเก่งนักหนา แต่กลับต้องมาร้องไห้เพียงเพราะไดอะรี่ที่เธอเขียนสำหรับเขา ถึงอย่างไรชีวิตผมก็ได้ทำเพื่อฟ้ามา จนถึงที่สุดแล้ว
>>>>สำหรับบอร์ดีการ์ด คนนี้ก็ต้องหมดหน้าที่ซักที มันเป็นหน้าที่ของชัยแล้วที่จะดูแลเธอต่อไป
>>>>ผมหยิบของบางอย่างที่ผมเก็บมาหลายปี แหวน แหวนที่ผมทุ่มเททำขึ้นสำหรับฟ้า
>>>>แต่ผมก็ไม่มีโอกาสแม้แต่จะให้เธอได้เห็นมัน
>>>>ผมเคยคิดว่าจะเก็บไว้ให้หญิงอื่น แต่ถึงวันนี้ผมก็รู้แล้วว่าไม่มีใครเหมาะกับมันเท่ากับเธออีกแล้ว
>>>>เธอคือรักแรกและจะเป็นรักครั้งสุดท้ายสำหรับผม ผมปล่อยแหวนจากมือทันที
>>>>มันค่อยๆหล่นลงไปเบื้องล่าง และจมหายไปในแม่น้ำเจ้าพระยาตลอดกาล
>>>>ใกล้จะถึงเวลาที่เครื่องกำลังจะออกแล้วผมเช็ดน้ำตาแล้วเดินลงไปตามทางเรื่อยๆ
>>>>ที่ที่ครั้งหนึ่ง เธอจะขี่หลังผม และไม่ยอมลงเลย จนถึงบ้านเธอ
>>>>ต่อจากนี้ในใจผมจะมีเพียงความทรงจำเกี่ยวกับเธอและไม่มีวันจางหาย
ตลอดกาล
>>>>ภูมิใจที่ได้ทำอะไรให้ เต็มใจแม้ใครจะว่าเพ้อเจ้อ
>>>>ดีใจที่ได้คอยห่วงใยใส่ใจเธอ สุขใจเสมอและจะมีเพียงเธอ
..ตลอดไป
>>>>ผมอยู่บนเครื่องเที่ยวที่จะไป ปารีส ท้องฟ้าบนนี้ช่างสวยจริงจริง
>>>>ผมกำลังจะได้เป็นหนึ่งในดีไซน์เนอร์ของไทย ที่กรุงปารีส
>>>>ขอให้ไปประจำ ที่นั่น ต่อจากนี้งานของผมทุกชิ้นจะมีเพียง .ทิวลิปส์ท้องฟ้า และ แสงดาว ........
|
~:+: อยากให้อ่านครับ :+:~
