เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ได้พาลูกๆไปเที่ยวห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ใจกลางเมืองกรุง เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นตั้งแต่เริ่มเดินประตูเข้าห้างเลยทีเดียว
เด็กย่อมซุกซนตามประสาเด็ก เราก็ปล่อยไป ยิ่งเดินนานเข้าอาการเจ้าลูกสาวเริ่มซนหนักขึ้น ขณะที่เดินผ่านแผนกเครื่องแก้วอยู่นั้น มือน้อยๆได้ปัดถูกแก้วงามๆตกลงมา ด้วยความที่พ่อเป็นผู้รักษาประตูเก่า กระโดดเข้ารับไว้ได้ทันจึงรอดพ้นการเสียเงินซื้อของเสียมาใช้จนได้
เหตุการณ์ไม่จบเพียงแค่นั้น ได้เดินผ่านแผนกของเล่นโดยบังเอิญ เจ้าลูกสาวตัวแสบก็ได้แสดงอิทธิฤทธิ์ ไม่ยอมเดินต่อ ร้องจะเอาของเล่นให้ได้
แล้วลงไปนอนชักดิ้นชักงออยู่ที่พื้น พยามยามหลอกล่อ เบี่ยงเบนความสนใจ ดุก็แล้ว ตีก็แล้วอยู่นาน สุดท้ายขอยอมแพ้ เลยต้องเสียตังซื้อให้จนได้ เมื่อน้องได้ พี่ก็ต้องได้ เลยเสียตังค์ซื้อ 2 ชิ้นเลย
แนวทางแก้ไขการเอาแต่ใจนี้ควรทำยังไงดี
จะได้เอาไปใช้ในครั้งต่อไป เมื่อก่อนก็ไม่เป็น ไม่รู้ไปเอาตัวอย่างมาจากไหน
ลูกเอาแต่ใจ
