|
สวัสดีครับครอบครัวมาสด้า ผมมีความในใจอยากมาเล่าให้ทุกคนได้ฟังเมื่อประมาญ9เดือนที่แล้วครอบครัวผมซึ่งก็มีกันอยู่3คนพ่อแม่ลูกเป็นครอบครัวชั้นกลางๆได้เกิดสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น พ่อซึ่งเป็นเหมือนทุกๆสิ่งของครอบครัวมีอาการปวดขาโดยไม่ทราบสาเหตุผมกับแม่ได้พาพ่อไปหาหมอทุกๆที่แต่ก็ยังไม่ทราบอาการบ้างก็ว่าเส้นพลิกบ้างก็ว่ากล้ามเนื้ออักเสบ จนมาถึงวันที่พ่อล้มในห้องน้ำจนต้องผ่าตัดกระดูกจึงได้รู้ว่าพ่อเป็นมะเร็งที่กระดูก อึ้งครับงงผมรู้สึกมึนๆไม่อยากยอมรับความจริงหมอบอกว่าเรารู้ตัวช้าไปมันมากเกินที่จะแก้ไขใดๆได้ไม่สามารถฉายรังสีหรือทำเคมีบำบัดได้ ทุกๆเดือนผมจะพาพ่อไปโรงพยาบาลเพื่อไปหาหมอพูดง่ายๆคือพาพ่อไปเที่ยวนั่นเองเพราะตลอดเวลาพ่อไม่สามารถเดินไปไหนได้นอกจากนั่งรถเข็นอยู่ภายในบ้านหรือว่านอนอยู่ในห้อง มันเป็นช่วงเวลาที่ทรมารหัวใจของทุกคนในครอบครัวที่จะต้องมารอเวลาของการจากไป อาการของพ่อคงเป็นอาการที่ใครก็คงไม่อยากเป็นมันปวดปวดซะจนผมปวดแทนมะเร็งร้ายมันลามไปทุกส่วนที่เป็นกระดูกสิ่งที่ช่วยพ่อได้คือมอร์ฟีนพ่อทานมอร์ฟีนเป็นว่าเล่นรวมถึงการฉีดด้วยการไปโรงพยาบาลเหมือนเป็นการไปเที่ยวของพ่อคือพ่อจะได้นั่งของบ้านเราเพื่อไปดูสิ่งต่างๆนอกบ้านและไปเจอหมอที่จะมอบความสุขให้พ่อก็คือมอร์ฟีนนั่นเอง รถของบ้านเราซึ่งเป็นรถที่พ่อรักมันมากๆคือ volk vento มันเป็นรถคันแรกที่บ้านเรามีและมันก็อยู่กับพ่อมานานมากมันเหมือนคนในครอบครัวไม่เคยเกเรตอนที่พ่อแข็งแรงพ่อผมสามารถใช้เวลาอยู่กับมันก็คือล้างมันได้เป็น2-3ชั่วโมงพพ่อจะเช็ดทุกอย่างเท่าที่พ่อจะทำได้ทำให้ผมรู้เลยว่าพ่อรักมันขนาดไหน จนเวลาผ่านมาอีก3-4เดือนขณะที่ผมกำลังขับรถพาพ่อไปหาหมอผมกับพ่อไปสะดุดตากับรถคันนึงมันคือM3ผมพูดกับพ่อว่า พ่อสวยดีนะพ่อไม่น่าเชื่อว่ามาสด้าจะดีไซน์ได้ขนาดนี้แจ๋งเลยนะพ่อ สิ่งที่ตอบกลับมาแทนคำพูดของพ่อคือรอยยิ้มแล้ววันนั้นก็ผ่านไปจนอีก2วันผ่านมาพ่อต้องไปที่ทำงานเพื่อไปทำเรื่องลาออกแล้วก็ทำเรื่องบำเน็จบำนาญซึ่งเราได้คุยกันแล้วในครอบครัวว่าตามใจพ่อว่าจะเลือกอะไรแต่ในใจผมกับแม่คิดว่าพ่อเลือกบำนาญเพราะเราเคยเปรยๆกันไว้ แต่พอวันนั้นมาถึงพำกลับเลือกบำเน็จทำเอาผมกับแม่งงว่าทำไมแต่ก็ไม่ได้ถามเพราะเป็นสิ่งที่พ่อเลือกเวลาผ่านไปเป็นอาทิตย์ขณะที่ผมอุ้มขึ้นนั่งบนรถเข็นพ่อพูดกับผมว่าวันอาทิตย์ว่างมั้ยไปไหนรึเปล่าผมก็บอกว่าไม่ครับไม่ไปไหนอยู่บ้านครับพ่อพูดกับผมว่าพาพ่อไปธุระหน่อยได้มั้ยมีหรือจะไม่ได้ผมบอกพ่อไป เช้าวันอาทิตย์พ่อนั่งหน้าคู่กับผมที่ขับส่วนแม่นั่งหลังพ่อคอยบอกทางตลอดเรากำลังวิ่งไปเส้นบึงกุ่มจนมาถึงเลี้ยวขวาพ่อบอกว่าเห็นโชว์รูมมาสด้านั่นมั้ยเข้าไปเลยพ่อไปถึงผมก็เอารถเข็นลงอุ้มพ่อมานั่งแล้วก็เข็นเข้าไปสรุปแล้วทำเอาผมงงพ่อจองรถเรียบร้อยแล้วเป็นM31.6ไมโครซิลเวอร์จ่ายมัดจำ2หมื่นเปลื่ยนเป็นเบาะหนังทางเซลก็จัดการให้เรียบร้อยทุกอย่างแล้วก็บอกเรามาว่าต้องรอประมาณ3เดือนน่าจะได้รถ พอผมได้ยินผมแทบช๊อค3เดือนบ้ารึเปล่ามันนานไปมั้ยผมถามเค้าผมรู้สึกว่า3เดือนมันนานไปสำหรับพ่อที่จะได้นั่งรถคันนี้แต่พ่อกลับยิ้มแล้วบอกว่าไม่เป็นไรพ่อรอได้นั่นคือความทรงจำในช่วงนั้นของผม เวลาได้ผ่านมาแล้วพ่อผมได้จากไปแล้วแกจากไปอย่างสงบที่บ้านของเราเองที่เตียงที่แกนอนทุกวันผมกับแม่อยู่กับแกจนนาทีสุดท้ายจนแล้วจนรอดเวลาที่เราไม่อยากให้เกิดก็มาถึงผมแทบเสียสติส่วนแม่ผมไม่ต้องถามแย่ยิ่งกว่าผมอีกแต่สิ่งที่ทำให้เรานึกเสืยใจก็คือจนในที่สุดพ่อก็ไม่สามารถได้นั่งรถคันใหม่ที่พ่อซื้อจนได้มันนานไปสำหรับพ่อจริงๆพอเสร็จงานพ่อทุกอย่างเรียบร้อยผมนั่งอยู่ที่หน้าบ้านแม่เดินเข้ามาแล้วบอกกับผมว่าพ่อพูดกับแม่ไว้ว่ารถคันนี้พ่อซื้อให้เรา2คนแม่ลูกคันเก่ามันซ่อมแพงเพราะเอาเข้าศูนย์ตลอดขายทิ้งซะแล้วใช้คันใหม่บอกน้องเล็กดูแลรถให้ดีอย่าขับเร็วใจเย็นๆอย่าปล่อยให้เรอะมากนักพ่อซื้อคันนี้ก็เพราะเจ้านะพ่อรักลูก ผมพิมพ์ต่อไม่ไหวแล้ว ผมรักพ่อและคิดถึงพ่อครับ
|
รถของพ่อ
