เริ่มคนแรกเรยละกัน ไหนๆก้อเป็นคนตั้งกระทู้เองหนิ.... (ไม่รู้จามีใครปาดหน้าแซงโค้งเราอ๊ะป่าว อิอิ)
เจ้ากวางป่าเอ๋ย...
เหนื่อยรึยังเอ่ย กับใจที่วิ่งวุ่นไม่เคยหยุดหย่อน สุขบ้างทุกข์บ้างปะปนไป วนไปเวียนมาไม่หยุดไม่หย่อนเสียที เมื่อไหร่หนอใจเจ้าจะหยุดพักและมีสติเพียงพอจะกลับมาหาต้นทุนความสุขในใจเจ้าเองเสียที... เมื่อไหร่หนาเจ้าจึงจะสามารถเติมเต็มตัวเองได้เพียงพอเสียที เพียงพอที่จะไม่จำเป็นต้องเรียกร้องอะไรจากใคร และเพียงพอที่จะเผื่อแผ่แบ่งปันความสุข ความสงบเย็นไปยังคนรอบๆข้างได้ และเติมเต็มพอที่จะมีกำลังที่จะเดินหน้าไปทำอะไรต่ออะไรที่ฝันอยากจะทำและทำให้ดีได้เสียที
เมื่อไหร่น๊า เจ้าจะรู้ทันตัวเอง รู้ทันใจ รู้ทันกิเลส และ เท่าทันมันซักกะที ไม่ต้องโดนมันลากพรืดๆๆๆ ไปแบบนี้อยู่ตลอดเวลา หวังว่าสักวันเจ้าจะมีกำลังสติมากขึ้น รู้เท่าทันมากขึ้น มีกำลัง และ เติมเต็มตัวเองได้เพียงพอล่ะนะ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อไหร่เนอะ วันนี้คงได้แต่เก็บเกี่ยวความรู้ เก็บเกี่ยวต้นทุนเสบียงสำหรับการเดินทางบนถนนสายนี้ต่อไปเรื่อยๆแหละน๊า ก้อหวังเนอะว่าเสบียงจะเพียงพอให้เราได้ไปถึงซึ่งจุดหมายปลายทางสูงสุดของเราได้สักวันนึง
พยายามต่อไปเนอะ เจ้ากวาง สู้ๆ
มาเขียนจดหมายถึงตัวเองกัน...
เคยมั้ยที่จะเขียนจดหมายหาคนนู้นคนนี้ เราเขียน เรามองคนนู้นคนนี้ตลอดเวลา จนวันๆนึง ไม่รู้เราได้อยู่กับตัวเองกี่ชั่วโมง กี่นาที กัน... กวางจำไม่ได้แล้วว่ากวางเคยอ่านบทความเรื่องเขียนจดหมายถึงตัวเองนี้ตอนไหน แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้มันหายไปแย้วง่ะ คุ้ยไม่เจอ 
